Vorige week vertelde ik iets over de operatie. Niet zoveel, want de ervaring leert dat mensen stoppen met luisteren als je zegt dat ze je oog in moeten. Ze willen dan niks meer horen. Zelf denk ik dat ze in de spreekkamer van oogheelkunde daarom ook altijd zo hard praten, hoewel dat ook kan liggen aan de gemiddelde leeftijd van wat daar zit 😉
Ik ga deze week daarom maar gelijk door naar einde operatie. Ze spuiten dan gas of olie in je oog om druk op te bouwen. Het netvlies blijft daardoor netjes op zijn plaats totdat het weer geheeld is. Bij de eerste operatie – ik heb aan beide ogen al een loslating gehad – was het olie dat er operatief weer uit moest. De tweede keer was het gas, dat vanzelf stukje bij beetje oploste.
Met die olie was dat nog een heel gedoe. Ik moest een week lang een uur op mijn linker zij en een uur op mijn rechterzij liggen, met steeds een derde uur rechtop zitten. Ik heb in die tijd nog even gedacht dat een gevangene in Cuantanamo Bay het misschien nog wel beter had. Maar ik ben daar nooit geweest dus dat kan ik niet met zekerheid zeggen.
Die wisselende houding verdeelde de druk gelijkmatig over het netvlies. Het doorzettingsvermogen is beloond, want toen ze de olie er weer uithaalden, bleef het vlies keurig zitten.
Helaas bleven er wat olierestjes achter, dus als ik nu voorover aan tafel de krant sta te lezen, komen er ineens oliebelletjes tussen krant en mijn zicht in drijven. Een heleboel kleine belletjes aan elkaar, als kralen aan een snoer. En één grote bel die in het midden doorzichtig, maar een dikke zwarte rand heeft.
Het lijkt wel een beetje alsof iemand met een grote dikke stift een cirkel in de krant getekend heeft.
Groot probleem? Valt best wel mee. Ik heb de krant opgezegd.
Denne van Knöldert
Meer foto's