Bij een netvliesloslating is het net als dat de binnenbal van de voetbal lek is. De achterste helft van die binnenbal zakt dan wat in elkaar omdat de randjes loslaten. Je hersenen krijgen dan verkeerde informatie binnen wat als licht je oog binnenkomt te vertalen naar beeld. Het lijkt wel een beetje alsof je door luxaflex naar buiten kijkt, maar dat de kat net in de lamellen hing.
Mijn eerste loslating had ik in New York waar ik met een groep studenten was. Ik was ze steeds kwijt, stonden ze gewoon naast me. Thuis haalde mijn vrouw me van het station en bracht me naar huis om weer aan het werk te gaan. Ik belde voor de zekerheid toch maar even de dokter, die me doorverwees naar het ziekenhuis, waar ze me met spoed opereerden. Om de kans op blind worden te verkleinen.
Ik mocht nog net even mijn vrouw bellen, die dacht dat ik nog gewoon thuis zat. Dus die zegt: “kun je het toiletpapier niet vinden of zo.” Ik zeg: “Nou eigenlijk…” en dan is dat toch een raar gesprek.
Om die loslating te repareren moeten ze je oog in. Ze laseren dat losgelaten stukje netvlies weer op zijn plek vast. En dat doen ze tegenwoordig met een plaatselijke verdoving. Krijg je een omgekeerde wasknipper op je oog die voorkomt dat je kunt knipperen en spuiten ze de verdoving er in. Doet niet zeer, maar stinkt wel naar verschroeide kippenveren.
Tijdens de operatie zei de assistent tegen de chirurg: “heb je een nieuwe bril? Wat een raar ding.” Bleek het een twee euro-brilletje te zijn van de Hema, waar meneer er nog wel een stuk of zes van in huis had, “maar ik raak die krengen altijd kwijt”. Ik zeg vanonder het groene operatiekleed over mijn gezicht: “Maar je hebt wel de goede sterkte gekocht?”
Met zijn camera en laser in mijn oog had ik nog geluk dat hij dat geen goede grap vond.
Denne van Knöldert
Meer foto's