Na zeshonderdtwintig vragen en vier kopjes koffie stond er een driedimensionale keuken in de computer met alles er op en er aan. Hoogglans wit met veel brede laden. Greeploos uiteraard. “Dat ziet er goed uit”, zei ik triomfantelijk tegen Frits. “Geef me daar maar een printje van, dan ga ik naar huis om met mijn vrouw te overleggen.” Dat vond Frits geen goed idee. Printjes maken zat er niet in vandaag.
De keuken die zorgvuldig voor mij was uitgetekend, kostte zestienduizend euro en een beetje. Daar had hij al een fikse korting van af gedaan uiteraard. Ik mocht van geluk spreken dat hij me vandaag dit aanbod deed. “Allemaal leuk en aardig Albert, maar ik wil graag het voorstel thuis bespreken. Ik koop hier geen blik tomatensoep, maar een keuken waar we graag twintig jaar mee willen doen. Bovendien is het boven ons budget.”
Het moment waarvan ik wist dat het ging komen, kwam. Frits excuseerde zich en vertelde dat hij zo weer terugkwam. Er gingen een paar minuten voorbij en toen hij terugkwam nam ik het woord nog voordat hij zijn mond open kon doen: “Albert, laat me raden, je hebt je manager gesproken en je kunt me een uniek aanbod doen. Er gaat nog tien procent van de prijs af, maar dan moet ik nu een handtekening zetten onder de offerte.”
Frits mond stond nog een beetje open. Tijd voor de genadeklap. “Niet alle klanten zijn hetzelfde Albert, alle keukenverkopers van De Mandemakers Groep wel. Ik ga naar huis om te lunchen, ik heb trek gekregen. Bedankt voor de koffie!”
Meer foto's