Een dag later zat ik in de Sint Nicolaaskerk in Heino waar het vrolijke muziekclubje rond Simon Butink een geslaagd optreden van een Joe Cocker tributeband had georganiseerd. Met een biertje in de kerkbanken genieten. En met muziek van wijlen Joe, wiens nogal ruige levenswandel bij elke geestelijke de wenkbrauwen zou doen fronsen. Als ze hem kenden dan.
Twee kerken in twee dagen, dan ga je toch vergelijken. Het aloude cliché van ‘het Rijke Roomsche leven’ en ‘het sobere Calvinisme’ klopt behoorlijk. Waar in de katholieke Kruisverheffing de heiligenbeelden je van alle kanten bekijken is de protestantse Nicolaaskerk een toonbeeld van soberheid. Met een uitzondering; protestantse billen zitten op kerkbanken met kussentjes waar de katholieke billen het met alleen hard hout moeten doen. Ik heb over dat verschil nagedacht.
Is het misschien de verklaring waarom katholieken graag zo snel mogelijk de dienst achter de rug willen hebben om naar het café tegenover de kerk te gaan? Want zo herken je een (overwegend) katholiek dorp; het café ligt tegenover de kerk. Ik gebruikte net het woord ‘dienst’. Ik had ook kunnen zeggen de H. Mis. Of de viering. Behalve tussen katholieke en protestantse kerken is er ook een verschil tussen katholieke en protestantse taal. In veel interviews met pastoors of dominees probeerde ik altijd mijn eigen achtergrond te verbergen. Neutraal en objectief en zo, maar met doopnamen als Laurentius Hubertus is die duidelijk. Steeds had elke dominee en elke pastoor dat na twee of drie vragen door, wat ik ook probeerde. Er blijkt zelfs een katholieke en een protestantse geschiedenis te zijn. Dat ontdekte ik in een gesprek met een protestantse collega. Die had nog nooit van de ‘Martelaren van Gorcum’ gehoord.
Gebruik het maar als test als u iemands religieuze achtergrond wilt weten. Als ze de Martelaren niet kennen, dan zijn het protestanten, ongelovigen, jongeren of islamieten. Of ze hadden een hekel aan geschiedenisles.
Meer foto's