Dan herinner ik me een mevrouw die vertelde dat ze bij het overlijden van haar vader mocht zijn. Haar vader overleed en precies op dat moment werd er een enorm touw uit haar maaggebied getrokken. Zij hadden dus een sterke (energetische) verbinding vanuit dat gebied. Zij ervoer het overlijden als een verlies. Na het overlijden viel ze in een enorme leegte in haar lichaam, echt op die plek. Ze heeft lange tijd mogen rouwen om die leegte een plek te geven. Later noemde ze dat zij en haar vader een zeer hechte band hadden, vaak veel zorgen om elkaar maakten en samen vaak een heel eigen (ik-gerichte) weg gingen. Energetisch hoort dat bij die plek.
Rouw is niet alleen bij verlies van mensen. Met grote liefde mag ik ook een meneer begeleiden om hem te helpen het komende verlies van zijn baan door beperkingen van zijn lichaam een plek te geven. Zijn leven is langzaam zeer ingrijpend veranderd. De verandering kan niet meer omgekeerd worden, hij zal nooit meer dezelfde man kunnen zijn als daarvoor. Zoals hij was, hoort bij zijn levensgeschiedenis, zal dus ook nooit ‘vergeten’ worden en hij zal er nooit echt ‘klaar mee zijn’. Ik vermoed dat iedereen die dit leest, wel iemand in zijn of haar leven kent bij wie dit gebeurt. Het deel van zijn leven, zijn manier van zijn, zijn kennis en ervaring blijft bij hem horen. Een beetje daarvan zal hij bij een nieuwe invulling van zijn werkzame leven gaan gebruiken. Verlies verwerken is namelijk niet loslaten. Het is anders leren vasthouden.
Het uiten van gevoelens, het voelen en doorleven ervan, het verwoorden van wat er in hem leeft, het ordenen van zijn gedachten was niet gemakkelijk voor hem. Hij neemt nu de rust en tijd om dit in zichzelf eerst te herstellen, te genezen. Vasthouden in ervaring en herinnering kan, als hij het heeft ‘doorleefd’. Dat gaat al heel fijn.
Reageer gerust; info@carolienjonkman.nl.
Meer foto's