Zelf mut ik ok iedere dag det spoar oaver. Ik ben dan met de fietse op weg noar het station en ik heb uut erekkend det as ik mut wachten vöar het spoar, det het dan redelijk krap an is öm op tied op het station te komm’. As ik mut wachten, wach ik vöar de trein die van Roalte noar Heino giet. As e doar is, vertrekt d’r uut Heino een trein noar Enschede en die mut ik vanof station Roalte he’mm.
Het is vöar mie dus van belang het spoar oaver te weane vöardet de trein langskump. Det is iedere dag spannend, want met mien gunstigste vertrektied van huus, kruust trein en ikke elkare bienoa iedere dag precies op die oavergang. As ik het spoar oaver fietse zie ik ‘m meestal in de verte ankomm en goat de bomen kort noa mien passage dale. Mar soms mut ik wachten.
In det spel met tied en trein ben ik grenzen an het zuken. Zo gingen de knipperlichten op zo’n 50 meter van het spoar een kear an, toen ik d’r an kwame fietsen. Ik zag toen hoe lange het dan nog duurt vöardet de bomen feitelijk dichte goat. Een volgende kear toen mie det wear oaverkwam ben ik wat harder goan fietsen en zowaar: ik kon nog redelijk goed onder de dalende spoarbomen döar.
Det was disse dag ok het geval. De knipperlichten begunn’ te rammelen, ik zetten het op een fietsen en in de verte höaren ik “rij dan door! Rij door, snel, kan nog makkelijk!”
Toen ik kort bie de dalende spoarbomen was, zag ik het jochie keurig stoppen. Moeders an de oaverkante van het spoar zag mie en keek beschaamd strak vöar zich uut.
Zeg het keurige jochie noast mie: “dat mag helemaal niet hè, wat mamma doet.”
Ik zegge: “Nee, eigenlijk niet. Wat verstandig van jou dat jij bent blijven wachten!”
Denne van Knöldert
Meer foto's