Tijdens Kunst om Dalfsen, in het eerste weekend van mei, moet het publiek het glas-in-lood-vliegtuig in al zijn glorie kunnen bekijken..
Beumer, bijna 70, woont inmiddels een jaar of elf in Lemele (op de grens met Lemelerveld). Jarenlang werkte hij als manager van grote sportaccommodaties en zwembaden totdat hij vlak voor zijn pensioen met zijn vrouw hier neerstreek. “In 2007 ben ik begonnen met zweefvliegen. Ik had er tijd voor. Dat beviel zo goed dat ik een jaar later lid ben geworden van Aeroclub Salland.” Daar zag hij begin 2015 een romp van een oude zweefvlieger, een K8, op een stapel oud-ijzer liggen. Zonde om weg te gooien, zo vond hij. Beumer nam de K8 vervolgens mee naar huis. Meteen ontstond het plan om de bekleding, oftewel de huid, van de romp te vervangen door glas-in-lood. “Dat heb ik altijd een interessante techniek gevonden. Zie al die oude kerken. Van kleine stukjes glas maakten ze grote ruiten die er na eeuwen nog in zitten.”
Te zwaar
Beumer besloot een beginnerscursus glas-in-lood zetten te volgen. “Daar leerde ik de basisbeginselen van de techniek: het afsnijden van het glas, het prepareren van de ruitjes en het zetten van het glas. Daarna ben ik eigenlijk meteen begonnen aan de romp. Maar ja, ik wilde eigenlijk wel een volledig vliegtuig doen. En ik kon de benodigde onderdelen nergens vinden. De vleugels, de staart, de technische apparatuur. Die zijn immers gewild onder zweefvliegers. Die kopen die allemaal op als reserveonderdelen. Nadat ik circa twee vierkante meter van die romp had bedekt, besloot ik te stoppen en een volledig vliegtuig aan te schaffen.”
Na wat zoekwerk vond Beumer een oude zweefvlieger in Duitsland. Opnieuw een K8. Hij kocht het ding en haalde het naar Nederland. Daarna verwijderde hij de volledige huid en ging hij aan de slag. Een normaal zweefvliegtuig weegt circa 190 kilo. Zijn K8 zal, als hij klaar is, ruim 300 kilo wegen. Net onder het maximum om te kunnen vliegen. Want dat is een belangrijk onderdeel van het project. Een proefvlucht. “Dan zullen we het vliegtuig aan moeten trekken met een motorvliegtuig. We gaan niet enorm hoog de lucht in, ik wil enkele meters boven de grond laten zien dat het ding technisch gezien nog kan vliegen. Ik zal dan zelf niet achter de stuurknuppel kruipen, ik ben daar te zwaar voor.”
Publiekstrekker
Als dat gelukt is, heeft hij de eerste twee pijlers van zijn project afgerond. Ten eerste laten zien dat je op die wijze een 3D-kunstwerk van glas-in-lood kunt maken en ten tweede het ook nog daadwerkelijk laten functioneren. Daarna volgt het derde onderdeel: Beumer wil het vliegtuig op wereldtour sturen langs verschillende luchthavens. “Eind september heb ik al laten zien waar ik mee bezig was tijdens een glas-in-lood-festival in Tubbergen. Daar was de romp een flinke publiekstrekker. Iedereen vond het geweldig. Ik kreeg van alle kanten medewerking aangeboden. Ik heb bijvoorbeeld zo contacten gekregen in Marokko, Californië en Australië. Ik wil graag starten bij Schiphol. Het is prachtig om zoiets te kunnen laten zien. Ook omdat de hele onderliggende techniek van het zweefvliegtuig zichtbaar is. Ik kan me ook voorstellen dat het ooit nog eens in een theaterproductie wordt gebruikt, ik denk maar hardop. Maar als we op bijvoorbeeld Schiphol beginnen en Rotterdam Airport wil het ook, dan hoeft Rotterdam Airport alleen maar de vervoerskosten naar Rotterdam te betalen. En misschien daarna door naar Frankfurt. Ik kan me zo voorstellen dat het zo de wereld over gaat. Maar daar moet ik natuurlijk wel aan gaan werken. Vandaar dat ik nu ook al de publiciteit zoek.”
Eeuwig leven
Hij is er streberig genoeg voor om het allemaal realiteit te laten worden, zo stelt hij. Zo zeiden ze ook ooit tegen hem dat een triatlon gekkenwerk was. Hij liep er daarna meerdere en zat in het bestuur van de nationale triatlonbond. “Zeg niet tegen me dat iets niet kan. Ik ga dan proberen om het tegendeel te bewijzen. Dat geldt ook voor het vliegen. Misschien lukt het niet. Nou, dan is bewezen dat het nu nog niet kan, maar misschien in de toekomst wel.”
Maar het grootste deel van zijn bevrediging haalt hij uit zijn liefde voor zweefvliegen. “Er wordt zoveel van vroeger weggegooid of vernield. Daardoor raken we als maatschappij dingen kwijt. Zonde. Dit vliegtuig had misschien nog een paar jaar kunnen vliegen, maar krijgt nu een eeuwig leven. Zo zie ik het althans. Het kan nog wel honderden jaren blijven bestaan. Ik hoop dat het nog op veel plekken te zien zal zijn.” Hij begint te lachen. “Ik weet nog dat een andere deelnemer aan de cursus glas-in-lood aan me vroeg wat ik na de cursus wilde gaan doen. ‘Een heel vliegtuig van glas-in-lood maken’. Je zag hem denken: ‘Die is gek!’”
Meer foto's