Ik gaf haar dus ongevraagd een advies, zwem eens met je armen onder water. Haar bitse opmerking daarop was: Ik zwem zoals ik wil. Hiermee kapte zij alle verdere communicatie af.
Ik doe wat ik wil. Dat doen alle mensen, vooral als ze op gevorderde leeftijd komen. Wij laten ons niets meer zeggen, wij weten immers wel hoe het moet.
Op mijn laatste werkdag, na een bevlogen carrière van 40 jaar, kwam er nog even iemand kijken of ik wel alles deed zoals het moest. Scorelijst erbij, een evaluatie achteraf met tips. Ik had eigenlijk wel een bloemetje verwacht na al die jaren van tomeloze inzet, maar ik ging die laatste werkdag naar huis met een scoreformulier. Wat een ambtenarij, wat een zakelijk gebeuren, maar het moest. Het was van bovenaf opgelegd en daar kon niemand iets tegenin brengen. Dat het geldverspilling was om iemand te observeren, die de volgende dag achter de geraniums ging zitten, dat kwam niet bij ze op.
Die eigenwijze mevrouw uit het zwembad probeerde mijn tip toch stiekem uit, zag ik uit mijn ooghoek. Ze zwom een stuk beter en ging veel sneller voorwaarts.
Ik doe wat ik wil, maar meestal doe ik maar wat. Dat is goed, las ik laatst. Mensen, die maar wat doen, zijn het gelukkigst. Wat een prachtige conclusie! Ik ga er in 2017 mee door, het bevalt me wel.
Johanna van den Berg
Uit het leven van een pensionado
Meer foto's