De tekst hierna is niet alleen uit het leven van Hasan, maar tegelijk ook uit het leven van iedere vluchteling, die zijn eerste stappen in de Nederlandse maatschappij zet.
Hasan: “De kerstvakantie zit er op. De drukke feestelijkheden zijn achter de rug. We zitten in een nieuw jaar. Het zet me aan het denken, over mijn eigen verjaardag, die is eind deze week. Zelf zal ik wel niet zo’n drukke ‘jaarwisseling’ hebben. Ik heb mijn verjaardag eigenlijk al jaren niet gevierd. Eerst omdat het oorlog waarin Syrië, daarna omdat ik drie jaar lang rondgezworven heb, als vluchteling op weg naar hier.
Terwijl ik me hier opnieuw uitvindt, ervaar ik dat de afgelopen jaren voorbij zijn gegaan tussen oorlog en ontsnappen. Nu in Olst, levend als een vluchteling, begin ik een beetje te wennen aan de gewoontes hier. Ik kom zelf uit een dorp, ik weet dat de mensen er gesloten zijn voor iets dat van buiten komt, dat het me een paar jaar gaar duren een te worden met de Olstenaar. In Syrië kreeg de vreemdeling soms zelfs als tweede naam de regio waar hij vandaan kwam. Een soort van ‘Harrie uit Raalte’, die voor mij deze artikelen vertaalt. Of Henk uit Deventer.
Hier zijn de zondagen rustig. Alle dagen zijn rustig, maar de zondag is het rustigst. Als je dan op straat loopt, lijkt het dorp in slaap gevallen. Het lijkt wel alsof je op zondag pas tegen de avond zegt dat het zondag is. Je moet een liedje voor jezelf zingen om zeker te weten dat je stem het nog doet. Maar ja, zo mooi zing ik ook weer niet, dus hou ik me stil 😉
In zo’n stil dorp, op zo’n stille dag, had ik er natuurlijk ook zelf wel op uit kunnen gaan, vrienden bezoeken, naar de stad gaan. Maar ik merk dat ik hier een beetje introvert aan het worden ben. Dan volg ik het nieuws alsof ik er voor verantwoordelijk ben. Dan schrijf ik een artikel. Probeer ik een beetje gitaar te spelen. Volg een koolmees waarvoor ik wat voer gekocht heb. Ik volg ze op het balkon, zie ze heen en weer springen, een beetje mijn familie.
Ik denk dan aan de sfeer van bij je echte familie zijn, het gelach van kinderen dat het huis vult. Maar ik ben hier. Ik schrijf geen artikelen voor de krant, maar wel verhalen over mijn leven als vluchteling.
Ik loop door de straten van Olst, zie mensen naar mij kijken, en binnen kijken ze tv, volgen ze het nieuws zoals ik dat ook doe. Of zoals de buurman aan het eind van de straat die altijd naar sport kijkt. Als hij voor Real Madrid is, dan worden we denk ik geen vrienden 😉
Even verderop ruik ik dat er een goede kok aan het fornuis staat en straks het eten serveert aan de familietafel. Ik ben er deelgenoot van, door van de etenslucht te genieten. De dichter Rimbaud schreef dat hij de passerende geur vanuit de keukens at. Maar mijn maag beklaagde zich op een gegeven moment.
Terug naar mijn verjaardag. De jaren vliegen voorbij. De dochters van mijn zus feliciteren me via whatsapp en facebook. Maar de verjaardagzoen die ik krijg… Die is niet echt. Wel dat ene cadeau dat ik via de post kreeg: de energierekening. Daar ga ik maanden van ziek zijn.”
Hasan eindigt met een gedicht:
Ik zeg tegen mezelf
Denk aan anderen
Aan hen die de wolken drinken
En als je thuis komt
Jouw thuis
Denk aan anderen
Vergeet de mensen in tenten niet
Als je slaapt en de sterren telt
Denk aan anderen
Aan hen die helemaal geen slaapplaats hebben
Denk aan je zelf
en wens dat je een kaars bent in het duister
Meer foto's