Ik leupe döar de slachtruumte van boerderieje Strunk woar het begun met een varken det an de boek open esnene was van onder töt boam. Makkelijk, want zo kon e met de biene gespreid op een planke ebunn wönn. Dan kun ie goed bie alles wat etbaar is.
En bie een varken kun ie eigenlijk alles wel etten. Het vleis as vleis, het bloed in de bloedwost, stat en poten in de snert, oaren in de balkenbrie, hersens in de hoofdkeze, vet in de köagies, de organen met rozienties en ui, de ribben met mooie blues d’r bie.
Ie kunt begriepen det de slager het vleis töt op het bot ofsneed.
En doardöar kon ik de gewrichten goed ziene. Het scholderblad, het kniegewricht, een elleboog, de enkels, eigenlijk alles woar ik al wel iens vöar onder het mes was ewest. De anatomische les gaf helderheid in woar bie mie de maleur ezetten had.
Zie gebruken allenig de oong niet, liet de slager weten. Jammer, want doar hebt ze mie de verdovingsspuit ok al een kear of viere in ezet.
Dieren dood maken vöar te etten. Doar is volgens mie niks zieligs an. Dieren zelf doet det ok! Mar op de slachtdag kwam het toch ter sprake. Een mamma die det ollemoal niet an de wichter wol loaten ziene. Die vund het rooie vlees in de supermarkt al op het randtie. Höar wichter van anderhalf turf hoog kennen vleis vöaral van uut de broadpanne.
Doar giet de familie nog last van krieng. Later een kear.
De slachtdag is een knipoog noar vrogger. Toen wönn det gewoon op de delle edoane. De bieste die doar een mes in de keale kree’ng haa’n meestentieds een heel aander leam achter de rugge dan die van disse tied. En wat mie betreft is det wél zielig, het dier as industrieel product.
En döarumme et ik gin vleis. Behalve as ien van mien eigen kippen d’r an toe is. As de vos mie niet vöar is.
Denne van Knöldert
Meer foto's