Het moet toch een keer goed gaan, dat was de teneur op sportpark Zandeinde. Er werd gegraven in het geheugen. Al een aantal wedstrijden achter elkaar vergeet Lemele zichzelf te belonen. Maar, zo eerlijk moet je zijn, dat is een kwaliteit. De tegenstander onder druk zetten is een, scoren is een ander verhaal. Zes wedstrijden onderweg en de rode lantaarn stevig in handen, dat is de keiharde realiteit. Tijd om punten te pakken.
Op basis van de ranglijst werd de eerste driepunten tegen middenmoter Drienerlo mogelijk geacht. “Als we eerst maar eens op voorsprong komen. Dan kunnen van daaruit makkelijker voetballen”, liet bestuurslid René van der Linde zich ontvallen. Hij werd op zijn wenken bediend. Robin Schoenmaker staat meer te boek als nijvere werker dan als schutter, wat niet inhoudt dat hij geen kruit in zijn rechter heeft.
Al na vier minuten liet hij een granaat van zijn rechter vertrekken die via de lat snoeihard achter doelman Braakman sloeg. Van der Linde werd daarmee op zijn wenken bediend, maar blijkbaar schrok de equipe van Riny Jansen zo van de voordelige marge dat het averechts uitpakte. “Het uitverdedigen ging ons voor rust slecht af”, zag de oefenmeester van de thuisclub.
De studentenploeg uit Enschede raakte door de vroege achterstand niet van slag, maar rechtte de rug. Nadrukkelijk werd de aanval gezocht en Lemele stond zwaar onder druk. Aanval na aanval golfde op de veste van Ruan Weelink, die nog binnen het kwartier zijn meerdere moest erkennen in Roman van den Boog. Misschien was het anders gelopen indien arbiter Compagner de bal op de stip had gelegd, nadat Bress Willems randje zestien vast werd gegrepen door Remon Haarhuis, maar de leidsman uit Heino legde de bal een centimeter buiten de beruchte lijnen.
De vrije trap leverde niets op. In plaats van 2-1 lichtte even later de 1-2 van het scorebord. Weelink pakte een voorzet klem, of nee toch niet, het leer sprong weg en David van der Meijden profiteerde. De ellende die de bevlogen doelman van Lemele van zich afschreeuwde moet tot aan de ander kant van de berg, tot in de verste uithoeken van Dalmsholte te horen zijn geweest.
“Natuurlijk heb ik veel ballen gepakt, maar deze had ik moeten hebben”, baalde Weelink na afloop nog steeds. Toch was het vooral zijn verdienste dat op een derde treffer van Max Trauernicht na, de schade beperkt bleef tot 1-3. De teneur halverwege in de bestuurskamer was weinig hoopvol. “Voor hetzelfde geld staat het 1-5 of 1-6.”
Een enkele optimist liet optekenen, “het blijft voetbal, je weet maar nooit.” Meer gebaseerd op hoop dan op het vertoonde spel. Maar in voetbal en het huwelijk is alles mogelijk. Compagner had de tweede helft nauwelijks op gang gebracht, of Steven Warmelink kopte rakelings naast. Lemele kwam goed uit de kleedkamer.
“We hadden voor rust nauwelijks vat op ze”, meldde Remon Kleinlugtenbeld na afloop. “Dus spraken we af: een vaste man pakken en kort er op zitten.” Lemele’s hoop in bange dagen zorgde met twee geniale oprispingen hoogstpersoonlijk dat zijn club langszij kwam. Eerst liet hij Braakman vissen, na een korte solo en pal daarna gaf hij de doelman vanuit een vrije trap het nakijken. 3-3, was de Wederopstanding van Lemele in de maak? Nee.
“Het kostte veel kracht om gelijk te komen”, zag elftalleider Hans Blikman. “Dat hou je niet een hele helft vol.” De ontmoeting leek uit te draaien op onbeslist, tot Sido Grin van dichtbij Weelink verschalkte en met de punt van de schoen een voorzet van Kick Ditzel verlengde tot in de touwen. Na de 3-4 probeerde Lemele het wel, maar de pijp was leeg.
3D onderin: Juliana ’32 7-7 (-4), Blauw Wit ’66 7-7 (-10), SVVN 7-7 (-14), RKSV 7-3 en Lemele 7-1.
Meer foto's
