Sjaak Bruggeman: “Een dik jaar geleden was ik voor het laatst in het ondoordringbare stukje natuur waar men vroeger wilgentenen oogstte. Reeën komen hier veel voor en het was tijd dat de reekalveren werden geboren.
Ineens, uit het niets, stond ik oog in oog met een, uit de bosjes komende, loslopende herdershond en even later met de eigenaar. Ik heb hem gewezen op het feit dat reekalveren vooral de eerste weken na de geboorte erg gevoelig zijn voor verstoring en predatie. Met name honden zijn een echte bedreiging voor reeën. Door ze op te jagen en uit te putten worden ze gedwongen risico’s te nemen en autowegen over te steken.
Nu een jaar later is dit opengestelde pad bijna geheel dichtgegroeid en praktisch onbegaanbaar. Het pad word niet meer gemaaid en al wandelend heb ik voortdurend ruzie met manshoge braamstuiken en brandnetels. Prima.
Loslopende honden en hun baasjes hebben hier niets meer te zoeken. Aan het eind ga ik langs de waterkant weer terug. En dan zie ik enkele zeldzame Grauwe Klauwiertjes met hun typische haaksnaveltje, bedelend om voedsel.
De naam “klauwier” slaat op de gewoonte van de vogels om voorraadjes prooien op te hangen aan prikkeldraad, doornen van bramen of andere stekelige struiken. Dit is het leefgebied voor wespendieven, ringslangen, reeën en klauwieren en niet van loslopende honden dus.”
Meer foto's