Deze zomer kreeg ik een oproep van advies- en incassobureau Icarus in Denekamp om getuige te zijn in een zaak tegen bezorgrestaurant Yam Yam in Olst, u leest er meer over in deze krant. Dit voorjaar schreef ik namelijk een kort verhaal over het toen flink verbouwde restaurant. En maakte daarvoor ook een foto van de eigenaar of exploitant die zich als Dimitri Mese had voorgesteld.
Deze Dimitri zou echter heel iemand anders zijn en wordt ervan beschuldigd samen met iemand in Nunspeet twee Raalter bedrijven voor duizenden euro’s te hebben opgelicht. Hoe of wat, dat moest ik de rechter maar eens persoonlijk komen vertellen.
Eigenlijk had ik het gevoel dat ik weinig kon toevoegen. Bij een interview ga je niet iemand eerst om een paspoort of ID-kaart vragen. En zeker niet als er daarna graag meegewerkt wordt aan een foto. Ik bedoel maar, als je iemand anders bent dan je zegt, dan ga je niet uitgebreid voor een foto poseren in dit Weekblad of een andere krant, zo lijkt mij. Zou wel heel erg dom zijn toch?
Eigenlijk leek het me wel leuk om zoiets mee te maken, getuige zijn bij een echte rechtbank. Als is de kantonrechter eigenlijk meer een rechtbankje. De vorige keer als actief deelnemer aan het rechtsproces was al weer zo’n 30 jaar geleden toen ik met de politie in de clinch lag over mijn voortdurend fout geschreven achternaam. De verkeersboete moest ik destijds gewoon betalen, terecht, maar de opgelegde verhoging niet. De politierechter vond het een tikje slordig dat, terwijl ik het vier keer goed aangegeven had, er nog steeds drie fouten in de naam Bouhuijzen stonden.
Helaas ben ik dit keer als getuige volledig mislukt. Vorige week woensdagmorgen half tien stond ik keurig op tijd in Apeldoorn bij de balie van het kantongerecht. Woensdag 6 september moest ik er zijn. Om te ontdekken dat die datum wel klopte maar de dag niet. Het had dinsdag 6 september moeten zijn. Niet slim, zeker van Icarus en ook van mij, ik geeft het meteen toe. Maar nu zal ik nooit weten hoe het afgelopen is met Yam Yam en de Raalter schuldeisers. Tenminste, niet als getuige maar wel als journalist. Jammer dat mijn foto bij deze column staat, met dat pikzwarte haar kom ik nu niet meer weg.
Meer foto's