We schrijven zijn verhaal op, in verschillende afleveringen. Of eigenlijk: Hasan schrijft zijn eigen verhaal. Wij doen de vertaling. Hasan begint bij het begin:
Nadat ik met mijn vriend die asiel heeft aangevraagd in Zweden via Whatsapp en Facebook had gepraat, werd vertrekken mijn doel. Niet omdat hij me had overgehaald om te reizen, maar omdat ik wist dat ik hier geen toekomst had.
Ik wil niet langer bloed zien vloeien, ik wil geen lichaamsdelen onder het puin uit zien komen, mensen die in paniek zijn, huilende kinderen terwijl vliegtuigen huizen bombarderen en gebouwen vernietigen. En het ergste is nog dat ik niemand kan beschermen, sterker nog: ik kan mezelf en haar niet eens beschermen.
Het verhaal begon in vrede met mensen die vrede wilden, we wilden vrede en waardigheid, we wilden lief hebben net als ieder ander. Maar het werd oorlog, een vieze oorlog. Een oorlog waarin de dictator zijn eigen volk vermoord en alle mogelijke wapens gebruikt, zelfs internationaal verboden wapens. Ik heb gezien dat er fosfor bommen op mijn steden werden gegooid die mensen, dieren en bomen verbrandden.
We hadden geen schuilplaats. Als je schuilt in je huis betekent dat je dood. Huizen stortten in en mensen belandden onder het puin. We waren gewoon mensen. We dachten niet aan oorlog, we hadden ons van tevoren nooit kunnen voorstellen wat ons te wachten stond. We renden voor ons leven en groeven met onze handen op zoek naar levende personen of kinderen.
Toen besloot ik weg te gaan, ik heb uiteindelijk de knoop doorgehakt.
Ik kwam op het punt dat ik dacht: het is leven of dood. Ik heb gekozen om te vertrekken omdat ik niet dacht dat het mogelijk zou zijn om de situatie om te draaien.
Nadat ik de beslissing had genomen te vertrekken, heb ik een stuk land verkocht om genoeg geld te hebben om de reis te maken. Ik wist dat smokkelaars je leeg zuigen als een mug op zoek naar bloed.”
In de volgende aflevering gaat Hasan op reis.
Meer foto's
