Het was hondenweer en ik had net een biertje opengemaakt. Echt te springen om te helpen zoeken naar Marlies stond ik dus niet. Toch begon mijn geweten aan me te knagen. Mijn eigen kinderen lagen lekker veilig in hun warme bed en verderop op de camping waren ouders in grote paniek omdat hun dochter zoek was. Het geschreeuw werd steeds heftiger: ‘Maaaaarlies’.
Bij het strikken van mijn veters hoorde ik buiten een van Marlies-roepers tegen een schijnbare passant zeggen: ‘Heeft u misschien een grote zwarte hond gezien?’. Met een diepe zucht deed ik mijn schoenen weer uit. Marlies is een hond. Een grote zwarte hond die er vandoor is gegaan. Omdat hij daar natuurlijk alle reden voor heeft.
Ik weet natuurlijk niet hoe lang Marlies al bij haar baasje is, maar als ik een hond was en ze noemden mij Marlies, dan zou ik meteen de eerste dag al vertrekken. Ik ken trouwens ook een hond die Marleen heet. Haar baasje lijkt me een vreselijk aardige vent hoor, maar kom op zeg. Marleen, Marlies, waar gaat het heen met deze wereld. Straks gaan honden nog Martine heten, Suzan, Jos of Judith.
Omdat het na een paar minuten toch ineens stil werd op de camping, ga ik ervan uit dat Marlies weer teruggekeerd is bij zijn baasjes. Waarschijnlijk is ie met frisse tegenzin weer aan komen lopen omdat hij de volgende dag toch gewoon het liefst brokken voorgeschoteld krijgt. In een voerbak met zijn naam erop. Arme Marlies.
Meer foto's