Wat me wel verontrust is dat ik op mijn werk langzaam buitenspel raak. Zo werd ik onlangs in Nijmegen afgelost door een keurige jongeman in een machinistenuniform. Een vrolijke en klantvriendelijke knaap. Gewend als ik ben aan norse collega’s (treinmachinisten werden in mijn tijd vooral geselecteerd op koppigheid, eigengereidheid en algehele vreemdheid waarbij ook een lichte vorm van autisme zeker niet als nadeel werd beschouwd) werd ik verrast door de charmante en open uitstraling van deze jongste vakgenoot. Hij lachte een rij prachtige tanden bloot waardoor ik het vermoeden kreeg dat zijn verstandskiezen er zeker nog inzaten. ‘Ha Brett! Alles ok? Rijdt ie fijn? Zal ik het laatste stukje naar Roosendaal maar even doen? Kun jij even lekker uitrusten hè. Nog bijzonderheden?’ Ik donderde perplex in de generatiekloof en stamelde: ‘Jo, alles best. Mazzel.’
En voor het eerst dacht ik aan mijn pensioen. Een voorzichtig verlangen naar de zijlijn.
brettcolumn@hotmail.com
staging2.brettsnap.nl
Meer foto's