Ga je oppassen bij het ene kind, dan moet je het ook doen bij andere kind, anders krijg je scheve gezichten. Voor dag en dauw je bed uit om na een lange reis bij je kleinkinderen aan de ontbijttafel aan te schuiven. Laat naar huis en de volgende dag weer op tijd op om het volgende kleine ding bij te staan in zijn/haar ontwikkeling.
Breng de kinderen maar hier, zeggen de grootouders om na een dag met de kleinkinderen ’s avonds uitgeput op de bank te gaan liggen. Leuk om ze zo van dichtbij mee te maken. Fijn, om je kinderen te helpen, bijzonder om zo een goede band op te bouwen.
Maar ik…….ik ben geen oppasoma. Gewoon, omdat ik mijn pas verworven status van pensionado zelf wil invullen. Ik wil niet op vaste tijden beschikbaar zijn, ik wil niet het hele land door crossen, ik wil niet meer vroeg opstaan voor iets dat moet.
Meewarig kijken mijn vriendinnen mij aan. Dan mis je echt wat, zeggen ze. Tja, dat zal dan wel. Hoe fijn is het om echt vrij te zijn, geen verplichtingen meer te hebben, geen verantwoordelijkheid meer te dragen. Dat mag toch wel na 40 jaar fulltime gewerkt te hebben. Iedereen mag zijn eigen keuzes maken in het leven en die keuzes moet je respecteren.
Een ding is zeker, ik geef mijn vrijheid niet op, zelfs niet voor bloedjes van kinderen. Superoma, dat beroep ken ik niet.
Johanna van den Berg
Uit het leven van een pensionado
Meer foto's