Prachtige natuur, saaie rechte wegen, hier en daar een dorp of een stad. Links en rechts aan de kant van de weg banken, supermarkten en natuurlijk om de 200 meter een fastfoodketen. Dikke mensen, die liters cola uit een kartonnen bekertje dronken en grote hoeveelheden vettigheid verorberden de hele dag door. Serviesgoed zagen we nergens, met als gevolg een grote afvalberg. In kleine dorpjes zagen we mannen met handschoenen aan, de vuilnisbakken en zakken doorzoeken op plastic, wat dan vervolgens in een grote ton terecht kwam…….
Echt gezellig uit eten gaan, kennen ze daar niet. Je komt binnen en je krijgt meteen het eten geserveerd en voor je de laatste hap verorberd hebt, ligt de rekening al op tafel. Of je maar zo snel mogelijk wil verdwijnen. Aan een tafel moeten minstens vier keer op een avond nieuwe gasten zitten, omdat het bedienend personeel van de fooien leeft! Natafelen……wat is dat?
We verbaasden ons over de enorme grote uitvoeringen van alle verpakkingen. Een pot augurken van 20 liter, een bak ijs van 25 liter, alles is groot. Wat moeten die mensen grote voorraadkasten hebben.
Brood, levensmiddel nummer een voor ons, de aanschaf daarvan zorgde voor problemen. In de natuurgebieden konden we het nergens kopen. Op maandag was het geleverde brood al op, kom op woensdag maar terug, dan komt er weer een nieuwe lading. Nou, ja echt rouwig waren we er niet om, want het brood daar smaakte naar niks. En wat je er ook op smeerde, het brood bleef smakeloos. Het beleg was ook niet te eten: de kaas leek op leer, de vleeswaren waren te zout, de pindakaas te vet, alleen de jam kon de toets der kritiek doorstaan.
Terug in Nederland, ons kleine landje, groot in gezelligheid, groot in smaak. Groot in afval scheiden, daar kunnen ze in dat heeeeele grote land nog veel van leren.
Johanna van den Berg
Uit het leven van een pensionado
Meer foto's