Jarenlang heb ik op campings in Frankrijk op een gammel houten klapstoeltje gekeken naar een groot beeldscherm. Ik dronk bier, juichte en huilde mee met onbekenden die roodwitblauw op hun wangen hadden geschilderd. Het Nederlands elftal schepte een band tussen alle Nederlanders en zowel blijdschap als verdriet werden gedeeld.
En nu zijn ‘we’ er niet bij. De kassameisjes bij Albert Heijn hoeven niet te vragen of ik nog wuppies spaar en zelfs de meest volkse buurten van ons land hebben geen oranje vlaggetjes in de straat. Een EK zonder ons Oranje leeft niet. Ik vraag me dan ook af hoe de Nederlanders er momenteel bij zitten op de klapstoeltjes van de campings in Frankrijk. Een wedstrijd van Albanië is toch net iets anders.
Ik dacht altijd dat ik een voetballiefhebber was. Ik genoot tijdens EK’s en WK’s van ‘onze jongens’. Ik smulde van de voor- en nabeschouwingen en verheugde me op de kranten na een mooie wedstrijd. Maar als ik eerlijk ben, vind ik het wel lekker, een EK zonder Oranje. Behalve een schuin oog op Frankrijk – Roemenië heb ik nog geen minuut van het EK gezien.
Volgend weekend ben ik jarig. Als de visite dat wil mag de tv best aan, maar van mij hoeft het niet. Ik ga wel kaasblokjes snijden in de keuken.
Meer foto's