Johan Schotman was een van de insprekers op de raadspleinsessie die de gemeente Raalte gisteren hield over het AZC. We vonden het zo’n mooi verhaal dat we de tekst in zijn geheel plaatsen.
“Ik ben geen Raaltenaar van geboorte, maar ik woon al een kleine veertig jaar in Raalte en genoeg geïntrigeerd dat ik mag zeggen dat ik een Raalternaar ben en daar ben ik best wel trots op.
De ontwikkelingen rond de komst van een AZC naar Raalte heb ik op de voet gevolgd en in twee werkgroepen deel genomen, om mee te praten en te denken over hoe dat er dan uit zou kunnen zien. Dit heb ik als bijzonder prettig ervaren. Goed voorbereid, genoeg ruimte voor discussie, veel deskundigheid aanwezig om vragen beantwoorden, vaak ook kritische vragen.
Ik woon in een wijk in Raalte waar we met veel verschillende culturen, in harmonie samen leven. Een paar jaar geleden is er een aantal gezinnen komen wonen die het geweld in het thuisland ontvlucht waren, en door de gemeente Raalte opgevangen zijn voor de drie basisbehoeften eten en drinken, een dak boven je hoofd en een veilige leefomgeving. Zodat ze van daaruit weer een bestaan op konden bouwen.
Eén gezin woont pal tegenover ons. Nu zijn we een paar jaar verder, en de heer des huizes is er bijzonder trots op dat hij al een vaste baan heeft en geen hand meer hoeft op te houden bij de gemeente. De jongste zoon fietst twee of drie keer in de week met z’n vrienden bij ons voorlangs en dan steekt hij de hand op, zo van ‘buurman, ik ga lekker een potje voetballen’. Ja jongen, ga jij lekker een potje voetballen.
Met Stöppelhaene dit jaar liepen de gezinnen mee als loopgroep in de optocht en met trots presenteerden ze naast de Sallandse producten die getoond werden, de oogstproducten uit hun cultuur, die ze hadden verbouwd in de achtertuin of op een van de volkstuinen. Op zondag stonden ze op de Pruverieje en konden we allemaal smullen van de hapjes die in hun thuisland gebruikelijk waren.
Hoe mooi wil je het hebben.
Trouwens, petje af voor vluchtelingenwerk Raalte voor de begeleiding aan deze groep.
Nog maar een paar weken geleden stonden we met z’n allen op de Zwolsestraat om stil te staan bij onze vrijheid. Een vrijheid die we al zo lang hebben, dat we ons haast niet voor kunnen stellen hoe het is om dat niet te hebben. We staan stil bij de vele Raaltenaren die omgekomen zijn om voor ons, deze vrijheid terug te winnen. Maar ook staan we stil bij de vele duizenden, vaak jonge soldaten die van ver kwamen om in een voor hen onbekend land, ons te helpen deze vrijheid terug te winnen. Zij gaven ons de basisbehoeften terug, zodat onze ouders en grootouders van daaruit weer een bestaan konden opbouwen. Eten en drinken, een dak boven je hoofd en een veilige leefomgeving. We staan erbij stil dat vele duizenden daarbij het leven lieten, en niet terug keerden naar hun eigen gezinnen.
Nu is er een grote groep mensen die ons vraagt om hen te helpen. Niet om daarnaar toe te komen, en met gevaar voor eigen leven, daar voor hen te vechten. Die hoop op vrede daar, hebben ze allang opgegeven, ze zijn het geweld ontvlucht. Nee, ze vragen ons, hen te helpen aan de drie basisbehoeften. Zodat ze van daaruit weer een bestaan kunnen opbouwen, hier of als het weer mogelijk is in eigen land.
Ik hoop echt dat als we volgend jaar weer met z’n allen op de Zwolsestraat staan en tijdens de twee minuten stilte, onze gedachten laten gaan, dat we dan een beetje trots op onszelf kunnen zijn en in stilte kunnen zeggen: ‘Ja, wij hebben ook geholpen om mensen die basis terug te geven. We gaven ze eten en drinken, een dak boven hun hoofd en een veilige leefomgeving.’
Ik ben er van overtuigd dat als er een gemeente is die dit aan kan, dat het dan de Raalter gemeenschap is. Wij met z’n allen. samen.
Wij zijn onze vrijheid zo lief, dat we proberen deze zo maximaal mogelijk te beschermen. Als ons dan gevraagd wordt om een ander te helpen, dan willen we daarbij bijna 100% zekerheid dat onze vrijheid daarbij toch niet in het geding komt.
Natuurlijk zullen er straks akkefietjes zijn. Tuurlijk zullen er dingen gebeuren dat we zeggen ‘moet dat nou’. Maar ook dan kunnen we toch net als nu om de tafel gaan en er over praten, en aan een oplossing werken? Vanuit de COA, de gemeente en de politie zijn er toch genoeg mogelijkheden om ook dan weer met elkaar in gesprek te gaan?
Ik hoop echt dat ik over vijf jaar nog steeds kan zeggen, dat ik er trots op ben een Raalternaar te zijn.”
Johan Schotman.
Meer foto's