Door Gerlant Zielman
De kranten en internetfora stroomden deze week vol met het onderwerp. Boeren in nood die hun verhaal gingen vertellen. Vakorganisaties die meldpunten instelden voor hun leden in (geestelijke) nood maar op mijn vragen bleef het stil.
Ook reacties uit mijn eigen gemeente. Een veeboer, hij zag het totaal niet meer zitten. Ik ben in de auto gesprongen, naar hem toe gegaan en heb uren zitten praten. De druk was toen weer van de ketel. Het riep bij mij nieuwe vragen op. Die stelde ik hier en daar, maar ook bij lokale politici en de burgemeester: ‘Heb ook enkele reacties uit Raalte, geen lid van een bond, geen sociaal vangnet, een veeboer. Ik ben vanmiddag bij hem geweest en de druk is nu wel weer wat van de ketel, ik spreek zijn taal. Mijn vraag is: Waar kan ik deze man binnen de gemeente voor passende (geestelijke) zorg naar verwijzen?’
Optie twee: ik help hem verder maar waar/bij wie kan ik dan ondersteuning krijgen? Dit zijn namelijk intensieve gesprekken die moet je in een teamverband kunnen weerleggen. Ik zoek dus een sociaal-agrarisch vangnet voor deze mensen. ‘Ik zie dit niet als onderwerp waar we ons mee moeten profileren. Wij moeten mensen in grote nood helpen’. Het bleef stil.
In Raalte buigt de raad zich binnenkort over het hoe en het wat met het asielzoekerscentrum. We krijgen er 950. Het principebesluit is in november zonder slag of stoot al genomen maar de de plaatselijke politiek zeurt er nog even over door. Het was geen landelijk nieuws, wij weten wat ‘noaberschap’ en onze plichten tegenover onze naasten zijn. 950, de één vind het teveel, de ander wil ze op meerdere locaties. Een derde wil alleen gezinnen, geen economische vluchtelingen.
Ik heb gerend deze week, van hot naar her om mensen te ondersteunen, optevangen. Kreeg goede raad van een bevriende journalist. “Remember: je kunt de zorgen van mensen niet allemaal op je nek nemen. Het is nog maar amper begonnen, vrees ik.”
Vanmiddag werd ik gebeld door een raadslid, zelf varkensboer. Achter de schermen heeft hij er alles aangedaan. Na lang praten heeft hij me verzekerd in de raad vragen te gaan stellen. waarom niet eerder? Zijn dilemma, daar heb je hem weer, praat voor eigen parochie. Hij weet hoe hard de wereld, jullie kunnen zijn. Voor dat je het weet wensen ze je (politiek) dood.
Asielzoekerscentrum, mijn volksvertegenwoordigers hebben er de mond van vol. Ik zelf ben voor. Je moet anderen helpen. Die mensen hebben niet gekozen voor oorlog, dood en verderf.
In april kwam er in de gemeente Hof van Twente een rapport uit (zie bijlage). Knetterharde cijfers en feiten over hoe het er op dit moment in de varkens/agrarische sector aan toe gaat. De impact die het heeft op mensen. Families die naar de kloten gaan. De oorzaak: een slecht of beter gezegd geen landbouwbeleid uit Den Haag. Dat kunnen we lokaal niet oplossen, de geestelijke nood wel. Wat ik in feite vroeg; geef me een team, een paar centen om deze mensen in nood te kunnen helpen.
Het raadslid? Hij hoeft zich niet te schamen. De burgemeester en andere 24 leden van de raad wel. Volksvertegenwoordigers. Druk met vluchtelingen uit een andere wereld terwijl er in eigen gemeente mensen naar de kloten gaan.
Ik wens hem veel succes, ik zal er zijn.
Meer foto's