Kreeg een verzoek van Cecile Journee uit Broekland. Ze is ergotherapeut. Dat is iemand die je leert omgaan met je lichamelijke ongemakken en juist de dingen die je nog wel kunt, je positieve dingen te benutten. La vie heet haar praktijk. Dat is Frans kwam ik achter toen ik het Googlede.
Ik spreek geen Frans. Engels en Duits heb ik op school geleerd. Frans is zo’n eind weg, doe maar normaal dan doei al gek genoeg is mij met de pap lepel ingegoten. Door haar ken ik nu een paar woorden Frans. Re-integratie coach is ze nu ook, dat is bijna het zelfde, dan helpt ze je met je gevonden pluspunten weer een nieuwe werkplek te bemachtigen.
Ze is nog meer, heb ik begrepen. Moeder, partner, secretaris bij stichting leergeld Salland. Als je even googlet zie je bijvoorbeeld ook voorzitter van de commissie PR ergotherapie Nederland, iets met Op1 Raalte (dat is die flexwerken plek in het cultuurhuis in Raalte waar ze ook praktijk houd) en Google vertelt je nog veel meer.
Ik heb deze dame het afgelopen jaar leren kennen. Afgekeurd voor alle zware fysieke werkzaamheden, ex-zzp-er zag vorig jaar een oproep op Facebook: ‘Voor een scholing die ik nu volg ; Ergotherapie en arbeidsre-integratie, ben ik op zoek naar iemand die, al dan niet als gevolg van ziekte of beperking een re-integratie traject (1e of 2e spoor) moet/ wil gaan doorlopen. Of iemand die ander werk zoekt maar niet goed weet wat hij of zij kan of wil. Ik wil diegene graag begeleiden! Fijn als je deze oproep wilt delen!’
1e of 2e spoor? Wat bedoelt ze? Maar ander werk zocht ik wel. Ik wilde dat helemaal niet, ik werd gedwongen door omstandigheden. Mijn lichaam wou niet meer 80 uur in de week buffelen. Mijn kop daarentegen zeker nog wel 100 uur. Ik werd gedwongen door de doctoren om te stoppen. Zo niet? Daar waren ze duidelijk over. Vierenveertig jaar en dan niet meer kunnen doen wat je tien jaar daar voor lachend deed?
Ik heb die dame leren kennen. En zij mij. Ik moet eerlijk bekennen dat zij mij waarschijnlijk op voorhand beter kende dan ik mij zelf kende of wilde kennen. Het mooiste? Toen bleek dat mijn arbeidsongeschiktheid verzekering die ik had afgesloten jaren geleden weigerde om haar uren te vergoeden, toen deed ze het voor niks. Ik vond het niet erg zakelijk. Ben je dan te goed voor deze wereld of is dat participeren, allebei wat leren?
Een jaar verder en nu in staat om redelijk pijnloos te leven en weer durven dromen van de komende 22 jaar arbeidzaam leven. Ik moet immers nog tot m’n 67e stuurde ze me deze mail.
“Ik heb een vraag. Ik volg een cursus die mij helpt mijn praktijk steviger neer te gaan zetten. Eén opdracht in deze cursus is dat ik een aantal mensen, klanten moet vragen om een aantal vragen over mij te beantwoorden. Het zijn vier vragen. Je zou mij een heel groot plezier doen wanneer jij deze wilt beantwoorden voor mij. Ik hoor graag van je, groet Célie”
-Welke betekenis heeft Célie voor anderen, denk je?
-Wat vind jij Cecile haar 3 grootste talenten?
-Waar is Cecilein haar ondernemerschap uniek in?
-Waar is Cecilein het contact met anderen uniek in?”
Ik kan het niet beantwoorden, dat gaat niet, die kwetsbare opstelling van zo een grote vrouw. Ik haar maken of breken? Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg belemmert me. Dat eerste of tweede spoor? Ik weet het nog niet. Wat ik wel weet; Ik ben nu weer gewoon Gerlant en voel me stukken beter. In elkaar investeren is dus zo gek nog niet.
Vive la vie. Vive Cecile!
Gerlant Zielman
Meer foto's