Ik schreef al eerder dat er diabetes type 1 in mijn lichaam is. Na een zeer fijne ervaring die men Godsrealisatie noemt, zag ik veel mensen met angst, woede, wantrouwen. Die gingen op allerlei manieren daarmee om. Ik snapte niet wat hen zo angstig maakte, had er zelfs een oordeel op. Maar ergens ‘wist’ ik ook al jaren dat er nog informatie in mijn cellen ligt die ik niet durfde te openen. Wel in bepaalde hoogtes, maar niet volledig. Elke keer begon ik eraan, maar schoof ‘het’ opzij.
Ook in deze laag mocht de informatie er weer uit. Het begon dat manlief iets zei en dat ik buiten proportie begon te huilen. Ik kreeg beelden, voelde ervaringen terug van mijzelf, ouders, voorouders, van mij in de buik van mijn moeder en elke keer weer deed mijn hart opnieuw zeer en kwam er weer verdriet uit. Tot het klaar was. Nu merkte ik dat mijn nieren, maag, milt, alvleesklier en de lever aan de beurt waren. Ze beginnen dan als het ware te ‘rammelen’ trillen in mijn lichaam en willen openen. Nu komen er vele angsten en bezorgdheden uit mijn lichaam, allemaal ervaringen en gevoelens van gebrek aan vertrouwen in het leven.
In de pauzes van de hartslag van de aarde, zie ik mijzelf in een soort van tijdlijn tot wanneer mijn wezen geboren is. “Hoe oud is mijn wezen, vraag ik innerlijk. ‘286 miljoen jaar’. Ik besef dat het informatie is, waar ik niks mee kan, het brengt me naar mijn hoofd. Ik ga weer terug naar het voelen. Ik ervaar de organen in mijn lichaam, de scheefstand van jaren in mijn bekken en laat alle informatie zoals het nu kan eruit gaan, wetend dat ik dat niet ben.
Wat een informatie…. Veel mensen vinden het heftig. Soms is het dat ook. Er komt echter veel zware energie uit de cellen waardoor er daarna veel meer lichtheid is. Blij dat het eruit is. En daarnaast veel liefde erin. Mijzelf geven wat ik nodig heb, zoals het leven mij geeft. En zéér tevreden zijn met wat er is. Altijd goed.
Reageer gerust;info@carolienjonkman.nl
Meer foto's