Zijn vrouw was nergens te bekennen maar toch praatte de man in de wij-vorm: ‘Wij vinden dat zo’n wasemkap de ruimtelijke lijnen van de keuken enorm ontsiert.’ Met trots demonstreerde hij zijn, in het kookeiland verzonken, wasemkap die geruisloos oprees uit het aanrechtblad.
Ik zat perplex op de bank. Want hoe vaak komt het in een huwelijk voor dat je exact hetzelfde denkt over de wasemkaprealisatie? Hoe heerlijk moet dat zijn? Ik besefte plotseling dat dit voor mijn vrouw en ik, na bijna 25 jaar, nog steeds een onbesproken onderwerp was. Een taboe.
Onze wasemkap hangt er maar wat bij, maakt een rotherrie en blaast de geurtjes via een armetierige pijp zomaar naar buiten.
Binnenkort ga ik het, op een geschikt moment, aankaarten. Voor het te laat is.
Meer foto's