Terecht vrezen buren stank en allerlei andere overlast en hebben ca. 150 omwonenden hun bezwaren via een handtekeningenactie kenbaar gemaakt. Tevergeefs.
Raadsleden verdedigen zich met het argument dat zij machteloos zijn omdat het bestemmingsplan zo’n uitbreiding toestaat. Een inhoudelijke discussie over de wenselijkheid van zulke schaalvergrotingen wordt echter laf vermeden.
Bewoners van het buitengebied vrezen dat ook naast hen zo’n dierenfabriek ontstaat, waardoor hun woningen straks onverkoopbaar worden.
Omdat de gemeenteraad dit thema blijkbaar niet wenst te bespreken, heb ik, ofschoon geen direct belanghebbende, een daartoe strekkend verzoek ingediend, maar dat belandde ergens onderin een la. Pas nadat ik eraan herinnerde, ontving ik drie maanden later een snel in elkaar geknutselde antwoordbrief, bestaande uit allerlei digitaal knip en plakwerk van algemeenheden: een blablabla-antwoord dus. Maar de gemeenteraad vond het prima zo. Begrijpelijk, want het is oh zo gemakkelijk.
Ik vind zo’n houding laf en verwerpelijk. Immers, zowel voorstanders van de intensieve dierenfabrieken als tegenstanders hebben het recht te weten hoe de individuele raadsleden en hun fracties over dit probleem denken. Op dit moment lijken álle raadsleden aanhangers te zijn van de intensieve veehouderij en de ongebreidelde mogelijkheden die er zijn voor megabedrijven.
Ieder weldenkend mens weet dat dit onhoudbaar is. Nederland is daarvoor veel te klein. Er is slechts één oplossing en dat is controleerbare, grondgebonden, veehouderij. Alles andere is uit den boze en creëert in de nabije toekomst bovendien, opnieuw, enorme leegstand van agrarische gebouwen.
Maar dat zal – sorry, maar het lijkt de enige juiste uitdrukking – onze gemeenteraad aan zijn reet roesten. Onbespreekbaar! Datzelfde geldt voor het in stand houden en waar mogelijk verbeteren van de natuurlijke waarden en het milieu.
Hans de Kort
Raalte
Meer foto's