Gerard Verswijver:
Vroeger had je suikerbakkers, een gilde van luxe bakkers die suiker verwerkten in hun producten voor de dorpselite. Suiker was toen nog een schaars en duur product. Met de komst van de industrialisatie is de rol van suiker helemaal anders geworden. Te pas en te onpas wordt suiker als goedkope vulstof en smaakversterker gebruikt in veel etenswaren. De industrie heeft goed weet van de verslavende werking van suiker en het effect hiervan op het koopgedrag van de consument.
De diabetesepidemie blijft maar explosief groeien en van een van mijn docenten leerde ik: “suiker is het grootste mensengif dat we ooit ontwikkeld hebben”.
‘Onschadelijk’ betoogt de suikerindustrie, ‘light producten dan maar’, profileert een andere tak zich wat moderner. Na dertig jaar weten we dat dit ook een doodlopend spoor is. De ‘gezond vinkjes’ zijn het nieuwste verdedigingsmechanisme van de voedingsindustrie. Het voedingscentrum geeft maar langzaam wat tegengas: ‘Het kon wel eens slecht zijn om te veel te gebruiken.’ Ondanks alle campagnes van de overheid om het gebruik van suiker terug te dringen, wordt er drie miljard euro enkel aan snoep uitgegeven.
De abnormale drang naar suikers is een noodkreet dat het lichaam uitgeput is door aanhoudende stress, spanning, maatschappelijke druk etc. De uitputting van het zenuwstelsel is voor de hersenen signaal om de drang naar zoet te verhogen, kortom sabotage van onze hersenen. In 1930 consumeerde we 4,5 kilo suiker per persoon, in 2010 was dit al opgebouwd naar 39 kilo.
Ter verduidelijking
Wat is suiker? Het gaat om dezelfde koolhydraat die ook in bieten en fruit zit. Echter, als je een appel eet, eet je niet alleen suiker, maar een organisch of levend geheel. In de appel zit 10% suiker, een weinig eiwit en vet, maar veel water, vitaminen etc. Deze stoffen zijn met elkaar verbonden en vormen de appel.
In de suikerfabriek wordt de suiker uit de biet geïsoleerd en heeft de binding met andere stoffen verloren. Het moet in je eigen lichaam weer op zoek naar bindingen, kortom roofbouw. Het rendement is dan erg laag en niet goed in staat om onze hersenen, zenuwen en spieren behoorlijk te voeden.
Suikerbelasting
Hoe een halt toe te roepen aan die suikerverslaving? Met een suikerbelasting? Ik ben voor. Immers ondanks alle campagnes en beloftes van de overheid en voedingsindustrie, lukt de aanpak van suiker-reductie nog niet. Ook de Belgische overheid heeft het over een dergelijke taks, maar daar noemen ze het gezondheidtaks.
Onlangs opperde Jamie Oliver hetzelfde idee in Engeland.
Voorlichting is echter razend belangrijk want zolang de consument, politici en zelfs wetenschappers het verschil niet kennen of maken tussen natuurlijke suikers en toegevoegde (geraffineerde) suikers, raken we geen stap verder.
Gerard Verswijver, info@matera.nl
Meer foto's