“Vijf maanden heb ik met de ambtenarij gevochten om PGB. Ik tekende uiteindelijk officieel bezwaar aan tegen de hoogte van het bedrag. Loop ik een spreekkamer in om dat te bespreken. En het eerste dat ik te horen krijg:
U heeft helemaal gelijk, er zitten grote rekenfouten in de budgetten van uw kinderen. Bedankt dat u het heeft uitgerekend en inzichtelijk op papier heeft gezet. Ik heb het nagekeken en kom nog wat hoger uit, u heeft zelfs nog recht op een beetje meer. Dat gaan we aanpassen.
Hadden ze dat niet gewoon drie maand terug al even kunnen zeggen? Scheelt een heleboel stress. Grrr
Dat noemen ze maat werk leveren?
Wat hier boven staat, plaatste ik ook op Facebook. Een aantal reacties:
– … soms…
– Daar krijg je toch een slappe van
– Niet gesolliciteerd om het voor anderen ook te regelen?
– Ik zou blij zijn met zo’n antwoord. En nog trots ook.
De (door pgb-gelden) betaalde ondersteuners die met me mee waren vonden het toch maar eerlijk van die ‘hoge’ ambtenaar. Maar ik? Ik kon wel door de grond zakken, kon die vent wel over de tafel heen trekken. Dat heb ik beide niet gedaan. Ik heb geslikt, ben blijven lachen en serieus het gesprek aan gegaan.
Ja, ik ben blij maar vooral moe. Dit is dan wel gewonnen, maar ook niet eerder dan dat er van bovenaf ingegrepen werd. En de volgende indicatiestellingen komen er al weer aan. Dan begint het circus weer opnieuw.
Het kost mij en anderen veel energie, en de maatschappij veel geld omdat ambtelijke molens moeite hebben met participeren. Ik ben niet boos op hen, niet verdrietig ook. Zij doen binnen het systeem hun werk en als er dan een fout toegegeven wordt mag je blij zijn.
Er is alleen één verschil. Zij gaan naar huis om vijf uur, terug naar hun gezin, hun eigen beslommeringen. Ik ga naar huis, terug naar mijn gezin en kan niks met de door hen in de baas z’n tijd getoonde mededogen. Ik moet weer papa zijn, partner zijn, mantelzorger zijn. En bovenal antwoorden geven op vragen die ik niet beantwoorden kan om dat ‘men’ de bal weer terug kaatst. Ik en de begeleiders van m’n kids weer plannen moeten maken waar over zij dan weer weken kunnen vergaderen binnen de regeltjes van het systeem. En de klok tikt door…
Participeren, een woord in de mode gebracht door Den Haag om ons zorgsysteem op de schop te kunnen zetten. Participatie is het toverwoord geworden voor bezuinigingen in de zorg.
Ik ben nu de verantwoordelijk budgethouder in mijn gezin, want het systeem kiest er voor om ze een stempel te geven. Het systeem kiest er vervolgens voor om te stellen dat ze niet buiten de boot mogen vallen. Gewoon in het systeem moeten passen. Ik moet dan proberen binnen het systeem de juiste hulp te krijgen. Ik ben de budgethouder en nu dus ook verplicht regisseur. Op die manier kan er maatwerk in zorg worden gegeven, maar ik ben nu ook aansprakelijk en eindverantwoordelijke.
En dat is waar het wringt. Ik ben in het nieuwe systeem namelijk ook de mantelzorger, de persoon waar de huidige participatiemaatschappij van verwacht de ‘patiënten’ te ondersteunen, te begeleiden. Weet u hoeveel tijd en energie dat al kost?
Ik voorspel dat het niet zolang meer duurt en we hebben er een nieuwe ziekte bij. Die noemen we MZ (mantelzorgersziekte). Ik kan niet wachten tot het zover is, want dan hebben wij hier allemaal een stempeltje en pas ik ook weer in het systeem. ‘Maar zo werkte dat niet’, zeiden ze want dan val ik onder de afdeling WMO en bovenstaande gaat over jeugdzorg…
‘Participeren’ en ‘maatwerk leveren’ lieve ambtenaren, dat is denken buiten het systeem!
Meer foto's