Door de redactie
Wat een slagveld is het geweest. De ‘we hebben het altijd gezegd’-mensen zeggen nu ‘zie nu maar’, maar daarvan ben ik meestal geneigd te zeggen dat je die alleen maar hoort als ze gelijk hebben en dat ze zich stil houden bij voorspellingen die niet uitkomen. Toch maakt dat terugblikken niet overbodig. Terugblikken en vooruitblikken.
Het verhaal nog even kort: Haarman moest zijn boerderij verkopen aan de gemeente omdat industrieterrein De Zegge die kant op uit moest breiden. (Boze tongen zeggen dat die keus mede door Haarman beïnvloed is omdat hij dan zijn boerderij goed kon verkopen, maar andere opties voor De Zegge waren er niet en er staan op die grond inmiddels grote bedrijven!) De grond kreeg een schoongrondverklaring, met als onderdeel een verklaring van Haarman dat volgens hem ook de grond schoon was. Later bleek er asbest in een stortgat te zitten en de gemeente Raalte vond dat je op je klompen wel aan kon voelen dat Haarman daarvan af had moeten weten. Dus gelogen bij de schoongrondverklaring én de kosten van sanering omzeild.
Op dat moment zie je het verschil ontstaan tussen de ondernemer die met eigen geld bepaalt hoe hij dat probleem oppakt en een gemeente die beslissingen neemt met belastinggeld. Je kon op je klompen aanvoelen dat – los van of Haarman wel of niet van die asbest geweten heeft – je nooit aan gaat tonen dát hij het wist. In ondernemersland tel je dan je knopen, neemt je verlies. In overheidsland werkt dat anders. De alarmbellen van de democratie gaan rinkelen en je gaat procederen tot je een ons weegt.
Net als dat Nederland al lang wist dat er uit die Commissie Stiekem niets zou komen, zo wist Raalte ook al lang dat Haarman de wedstrijd zou winnen.
Wat het opgeleverd heeft?
Haarman is zijn baan als wethouder kwijt, heeft reputatieschade opgelopen, raakte uit de politiek. Hij zegt nog niet nagedacht te hebben of hij dat op de gemeente gaat verhalen. Dat zegt hij alleen maar omdat hij wél tact heeft. Dus die rechtszaak gaat de volgende – en laatste – worden in de asbestzaak. Dat wordt niet zo’n lange rally, want de feiten liggen al op tafel. Het gaat alleen om de hoogte van het bedrag.
De gemeente – de burger – betaalt de schade van de hoogmoed, verliest vertrouwen en aanzien, en de politiek – de democratie – moet verder met nog meer burgers die er allemaal niks meer van geloven.
Nu is Raalte zelf op dit moment bezig met een charmeoffensief, is mijn indruk. De vorige burgemeester Zoon werd vriendelijk (we geven je nog wel een tweede termijn, maar …) doch dringend (…dan moet je wel met pensioen gaan over twee jaar) verzocht de arena te verlaten. Onder Dadema lijkt er een andere wind te waaien. Maar het kan toch eigenlijk niet zo zijn dat een gemeente zijn stuur in handen geeft van een passant? Als de jonge Dadema straks weer weg is, heeft de gemeenteraad dan de ballen voor een goede opvolger te kiezen? Of is de politiek dan nog net zo in zichzelf gekeerd als nu?
We zijn er bang voor.
Meer foto's