Een bekende Raalter Facebookpagina postte dit van de week. ‘Steeds meer kinderen in Nederland groeien op in een gezin dat moet rondkomen van een bijstandsuitkering. Dit is het aantal kinderen in Raalte. Onder het landelijk gemiddelde, maar 220 kinderen vind ik nog best veel. Toch?’
Wat is nu maar 220 op 37.000 inwoners… Een aangepaste foto op de pagina met het Raalter wapen er in en het bovenstaand onderschrift. Ik had meer het gevoel dat ze op zoek waren naar meewarigheid, de bekende likes. Tot mijn oog viel op de reacties. Een ‘wake-up call’.
Esmee Doderlein de Win had het gore lef met de billen bloot te gaan. Ze reageerde openbaar vanuit haar persoonlijke situatie. “Er zijn ook gezinnen die onder het minimum bestaansinkomen zitten en geen uitkering hebben maar gewoon werken. Gezien wij zelf zo’n gezin zijn, vind ik de naam bijstandsgezin niet heel prettig klinken, omdat het niet alleen om mensen gaat die een bijstandsuitkering hebben. Wil ik graag even melden om vooroordelen te voorkomen.”
Het deed bij mij een knopje omgaan. Heleen Scholte Aalbes reageerde; “Dat is veel. En uit ervaring weet ik dat er nog veel meer kinderen en gezinnen zijn die op het randje van bijstand balanceren en niet als zodanig geregistreerd staan. Dit is schrijnend, vooral in deze dure tijd met Sinterklaas en Kerst….”
Sint en Kerst…. In eens viel het kwartje. Ook ik val in die doel groep. Ik had laatst ook zo’n moment. Ik weet hoe dat voelt. Als voormalig ZZP-er, kostwinner en nu dit jaar volledig afgekeurd na jaren lang 600+ euro in de maand aan een particuliere arbeidsongeschiktheidverzekering betaald te hebben (Met de gedachte ‘als er iets gebeurt dan zit het goed’) nu thuiszittend met netto 900 euro in de maand. Gelukkig een partner die werk heeft gevonden in een winkel, maar alles bij elkaar optellend geen vetpot. Simpel, als wij met de schenker en de bakker afgerekend hebbend, houden we 90 euro leefgeld in de week over (vakantie is daar bij een utopie zonder in te teren op de spaarcenten). Vorige week werd ook ik geconfronteerd met het probleem. Pap, kan je woensdag mee naar Heino Sinterklaascadeaus kopen? Ik mag voor de club 7,50 euro uitgeven en voor Sint op school 5 euro (samen 12.50). Het schoot door mijn hoofd; 90 euro min 12,50 euro. 77,50 euro over voor de boodschappen. Er moet ook nog benzine in de tank, anders komen jullie niet op de sport en de club. Maar goed, moet ik dan als vader nee zeggen? De school en vereniging hebben voor mij beslist dat er 12,50 euro van mijn weekgeld opgaat aan ‘action cadeaus’ en snoep. Dat kan ik wel een weekje opvangen, ware het niet dat er nog twee kleine Zielmans in ons gezin leven met hun eigen wensen en verenigingsleven. Tel je even mee?
Ik vind dat we in deze komende tijd op clubs, scholen en waar dan ook de kids hun 7,50 of 5 euro in moeten laten leveren bij de leiding. Zij die minder hebben, leveren minder in en we delen het totaal over alle kids. Met dat bedrag sturen we ze naar de winkel. Maken dan samen op school of de vereniging een feestje. Geen uitzondering per kind. En wat u dan vervolgens thuis doet, wat u daar uitgeeft aan cadeaus mag u zelf weten. Mijn zondagse gedachte? Gelijkheid voor alle kinderen. We vieren in Raalte samen feestdagen.
Gerlant Zielman
Meer foto's