Het is lang geleden dat de kerk in Luttenberg op een zondagmorgen zo druk bezocht werd, maar daar was vandaag alle aanleiding toe. Luttenberg vierde het 100-jarig bestaan van de Onze Lieve Vrouwe Grot van Lourdes. Pastoor Jan Verweij memoreerde in zijn inleiding aan pastoor Butzelaar die 100 jaar geleden de grot liet bouwen: “Butzelaar wilde Maria dichter bij de mensen brengen, want door Maria komen we tot Jezus. Er wordt nu anders tegenaan gekeken dan honderd jaar geleden en dat past in de geest van de tijd.”
Door: Hennie Vrielink
Het was zondagmorgen een stralende herfstochtend, de lucht was hemelsblauw en de zon scheen door de kerkramen de kerk in, die prachtig was versierd met witgele bloemstukken. Het koor zong op het priesterkoor zowel traditionele als moderne Marialiederen en velen in de kerk zongen mee. Herinneringen aan de tijd van het Rijke Roomse Leven, dat weliswaar al lang voorbij is, maar de meeste kerkbezoekers hebben dit in hun jonge jaren nog volop meegemaakt. Ook voor de doorgaans nuchtere Luttenbergers is hen enige weemoed niet vreemd.
Verandering
In zijn preek gaf pastoor Verweij aan dat er in het katholieke leven van de afgelopen eeuw veel veranderd is, “maar de grot heeft alle veranderingen doorstaan.” Wel heeft de grot in de loop van de tijd andere betekenissen gekregen. Honderd jaar geleden voerde met name de Maria- en Lourdesverering de boventoon en was de grot een symbool van de katholieke glorie, waar Maria bescherming kon bieden aan de gelovigen. “Ook bij moeilijkheden van geest,” konden de mensen zich tot Maria wenden volgens de pastoor.
Eind veertiger jaren moesten twintig Luttenbergse jongemannen naar Indië “en voor de thuisblijvers is Maria een Moeder geweest, waar je terechtkon voor troost en waar je kon bidden voor een veilige thuiskomst van “onze jongens,” aldus Verweij. Alle twintig zijn weer teruggekomen naar Luttenberg en bij de Grot zijn ze door de dorpsgenoten in 1950 weer opgenomen in de dorpsgemeenschap.
Pastoor Verweij erkende ook dat er in de zestiger jaren “een kaalslag” in de katholieke kerk heeft plaatsgevonden. “Mooie dingen zijn weggehaald, maar de grot heeft zijn waarde behouden.”
In de zeventiger jaren werd de vervallen grot weer in ere hersteld, omdat de Luttenbergers daar waarde aan hechtten. “Het is een geloofsmonument, waar elke nieuwe generatie andere betekenissen aan toekent.”
Na afloop van de eucharistieviering liepen de kerkbezoekers met een kaarsje over het processiepad geflankeerd door witgele wimpels naar de grot. Voorafgegaan door muziekkorps De Bergklanken en de vijf koren van Luttenberg werd bij de versierde Mariagrot stilgehouden. De zon scheen prachtig, maar het was wel koud. De winterjassen konden aan. Onder de hoge bomen van de grot gingen de mensen staan en voor de ouderen waren er stoelen neergezet. De fanfare speelde Mariamuziek en door de koorleden werd het dank- en welkomstlied voor de Indiëgangers gezongen zoals dat ook in 1950 het geval was. Enkele oud-Indiëgangers waren daarbij aanwezig en haalden eens diep adem. De pastoor ging op de stenen preekstoel van de grot in gebed voor. In de ruimte onder de grot werden kaarsjes aangestoken. Maria was omgeven door witgele wimpels en aan haar voeten was een prachtig bloemstuk opgehangen in dezelfde pauselijke kleuren. De pastoor zag dat Maria de bevolking van Luttenberg in haar hart had gesloten en ook dat voor dit volk Maria al honderd jaar hun dorpsgenoot is. Maria heeft door de katholieken in de loop van de tijden al vele namen gekregen, maar volgens Verweij kunnen we nu gerust spreken over “Maria van Luttenberg.”
Meer foto's
