Ik heb dan earst een bekgevecht met die luu woarbie ik ze uut de tente lokke en woarbie hullie stug de vroang blieft stellen die ze op hun scherm hebt stoane. Die jochies en meissies kriegt betaald noar ömzet dus die loat zich graag de huid volschelden, as ze mar verkoopt.
‘Kun ie niet better een echt vak learen?’
‘Weet ie wel wat ie eigenlijk in de verkoop hebt?’
‘Had ie niet better noe an de studie kunnen zitten?’
‘Bedenk ‘ns een andere vroage dan det op oe liessie stiet. Of kun ie det net?’
Zie wördt d’r niet warm of koald van.
Ik heb noe al drie kear mie uut’eschreem vöar die tillefeunties (ik wol ‘tillefoonterreur’ schrie’m, mar det is het dan ok nog wear niet, want ik geniet stiekem wel van die gesprekken), mar steeds hangt ze wear an de lijn. De iene kear wult ze mie privé hemm, de andere kear mien bedrief, de derde kear mien vrouw. Het stiet ollemoal op hetzelfde adres.
Dus het was wel handiger ‘ewest as ie in plaatsen van een name, een adres kunt blokkearen via ‘bel me niet’, net as de nee-nee-stickers op de brievenbusse. Mar det hef de politiek onmeugelijk emaakt, woar ie dan wear an kunt ziene wiens belangen de politiek behartigt. Ie kunt allenig mar een name of een bedrief blokkearen. En via de Telefoongids.nl en de Kamer van Koophandel kunt ze zo ziene hoe ze een blokkade kunt ömzeilen.
Een collega van mie had de boek d’r van vol. De Postcodeloterij bleef hem bellen en post sturen. Een ‘nee nee’-sticker en een registratie in het ‘bel me niet’-registeren heulpen niet. Dus is e brieven terugge goan sturen en hef e dreigd met advocaten. Det heulp! Het bleef dree moand stille.
Tut de tillefoon wear ging. De Postcodeloterij. Mien collega ontploffen an de tillefoon. Mar an de andere kante bleven ze heel kalm. Zie bellen niet vöar hem, mar vöar zien vrouw…
Denne van Knöldert.
Meer foto's