In het artikel van afgelopen week over het sluiten van het logeerhuis in de Enkstraat, is vooral de visie van de eigenaar en de rol van de gemeente naar voren gekomen. D66 heeft inmiddels ook een standpunt geformuleerd zoals in een ander artikel in dit dossier is te lezen. In dit stuk belicht Smabers de kwestie van de kant van bewoners “in een wijk waarin het woongenot steeds verder onder druk komt te staan.”
“Dat de gemeente Raalte landelijk geen grote reputatie heeft op het gebied van dergelijk conflicten mag helder zijn. Nog even ter herinnering heeft Raalte in een aantal vergelijkbare zaken, meerdere malen de landelijke ‘gouden eikel’ trofee in ontvangst mogen nemen. De trofee waarin destijds Raalte uit meer dan 500 gemeenten de winnaar werd als het gaat om falend bestuur. Het lijkt erop dat daar weinig van is geleerd. De kwestie logeerhuis heeft namelijk verdacht veel trekjes van falend bestuur.
Niemand kan tegen een goed thuis voor mensen met een beperking. Dat geldt ook voor de Enkstraat buurtbewoners van het logeerhuis. En ook zien de bewoners de samenleving veranderen en onderkennen dat met de veranderende wetgeving en andere visie op integratie van mensen met een beperking in de samenleving. In het eerdere artikel zou de suggestie kunnen ontstaan dat dat niet het geval is, terwijl navraag leert, dat dit dus niet aan de orde is.
Wat wel het geval is, is dat het voormalig woonhuis aan de Enkstraat in 20 jaar tijd, heel langzaam is omgebouwd tot een bedrijf dat te groot is voor een dergelijke woonplek. Het ouderlijk huis was oorspronkelijk één huis voor één gezin. Ik de jaren daarna is er door de familie Nijland een koetshuis achter gebouwd. Ondanks dat destijds het bestemmingsplan dat eveneens niet toeliet is dit er uiteindelijk toch gekomen. De buurt heeft hiertegen vanuit sociale overwegingen weliswaar aangegeven dat het enigszins bevreemdend was, een koetshuis in de achtertuin van het ouderlijk huis, maar er niet tegen opgetreden. Er zat immers toch woonbestemming op.
In de jaren daarna werden in het woonhuis steeds meer gewerkt. Een praktijk aan huis. Op zich gaf dat wel de nodige onrust en fors wat parkeeroverlast, maar het was nog te doen, volgens de buurtbewoners. De weekenden werd er aanvankelijk niet gewerkt en dus bleven de weekenden relatief rustig. Tot enige jaren geleden. Er verbleven steeds meer kinderen ook in het weekend in het koetshuis. Op enig moment verbleven er meer dan 20 kinderen, waarvan sommigen met een meervoudige handicap. Zelfs zover dat de buren, meerdere keren de leiding hebben gewaarschuwd dat er gevaarlijke situaties (een keer een bijl afgenomen van een kind). De situatie die eerder binnen de proporties van ‘het voeren van een kleine onderneming’ vielen, werden meer en meer een bedrijf van een omvang die een woning met beperkte bedrijvigheid ver te buiten gaat. De buurt ervaart het zeker niet, zoals in een eerder artikel werd aangegeven als een gezin met wat kinderen. Eerder als een gezin waar dagelijks 20 man op bezoek komt en flink uit hun dak gaan.
Het kwalijke aan de zaak is dat de gemeente al lange tijd wist van de situatie. En op het moment dat de gemeente weet van een situatie, die niet alleen uit de hand aan het lopen is, maar ook in strijd is met het bestemmingsplan, zou een gemeente uit eigen initiatief de regie moeten voeren. Dat biedt houvast aan de ondernemer, de kinderen en de buurt. De bestuurlijke verantwoordelijkheid betekent dus niet alleen foutparkeerders bekeuren op het moment dat men iets doet dat in strijd is met de gemeentelijk regelgeving, maar het initiatief ligt bij het lokale bestuur. Okee, indien het niet bekend is bij de gemeente dan zou dat een verzachtende omstandigheid kunnen zijn, maar men wist al jaren geleden van de situatie. Dit was namelijk al veel eerder aanhangig gemaakt door de buurt. Op dat moment had de gemeente uit eigen beweging moeten overgaan tot actie. Of men moet de plannen wijzigen, of de ondernemer die daar ook met goede bedoeling zit een goed alternatief bieden. Nu lijken de buurtbewoners ‘de gebeten hond’. Het lijkt alsof zij deze kinderen geen plek gunnen. Niets is minder waar, maar dan wel op een plek dat het veilig en goed toeven is.
Door geen enkele regie te voeren loopt een dergelijke situatie uit de hand. In dit geval moet uiteindelijk de buurt de gemeente verzoeken tot handhaving. Nou ik heb nog nooit bij een fout geparkeerde auto, de gemeente hoeven verzoeken tot handhaving. Het is dus vreemd dat de buurt een verzoek moet doen tot handhaving terwijl de gemeente weet dat de zaak niet deugt. Gemeente Raalte: leer hier nou voor eens en voor altijd een keer van en zorg dat de regie niet alleen op parkeerbonnen wordt gevoerd, maar ook over zaken die echt belangrijk zijn.”
Meer foto's