“Ik heb doar niks met” voegen mien vrouw toe an het vöarstel een zeefdruk van de Peperbus in Zwolle weg te gooien die ik ekreeng hadde toen ik bie RTV Oost weg ging. Met “mar ik wel”, redden ik het kunstwerk.
En andersömme mos ik het niet woang haar biologieboek van de havo weg te gooien, tut det bleek det het míen biologieboek was. Zelfde boek, mar toen moch het iniens wel weg.
Doar mos ik an denken noadet ik ‘Opgeruimd’ las, een bestseller van de Japanse Marie Kondo. Kondo hef de autistische neiging dingen weg te gooien – op te rumen – en det sprekt mie wel an. Ik heb namelijk diezelfde tik, noast een andere tik: verzamelen. Tja, det verdraagt mekare niet zo, hoewel ik in staat benne hele verzamelingen iniens weg te gooien.
Ik kan zo mar besluten boeken, cd’s of lp’s weg te doene. Mar die ene hoes van David Bowie, doar mut ie mie niet ankomm’ en van Astrix en Obelix wul ik de collectie compleet hoalen. De serie van Harry Potter stiet dan wear te koop. Ik heb d’r van genoten, mar heb d’r niks mear met.
Kondo hef doar een oplossing vöar. Spullen bedanken vöar bewezen diensten.
Die dure blouse die ie eigenlijk nooit anhebt is zunde öm weg te gooien. Mar as ie die blouse bedankt vöar het anschafgenot, wördt det makkelijker. Oe smartphone nog eam een bedank-sms sturen en ‘m dan bie het elektronische ofval. Echt, het werkt.
De meeste cadeau’s bent allenig mar mooi vanwege het krieg-moment. Koester det moment van ‘goh wat leuk det ie det vöar mie doet’ en gooi doarnoa de pröttel met plezier vot! Kieper die vakantiesouvenirs d’r gelieke achter an. Det ie het kochen op det authentieke marktje in Zuud Frankriek en doarnoa op het terras een lekker glas drunken? Dèt was leuk, niet det het noe in de vensterbanke stiet!
Op de docentenkamer woar ik een joar of tiene terugge werken, ben ik ooit ok met det weggooien begunnen. Noa een interne verhuzing stunn’ d’r drie wekken later nog steeds zo’n veartig verhuusdeuzen op de gang. Ik heb d’r iedere wekke drie of viere weg’egooid. Gewoon in de container. Noa drie moanden gingen de leste deuzen weg. Niemand hef d’r ooit nog noar e vroagd…
Ik heb die deuzen van harte bedankt vöar het genot det ze mie gaven.
Denne van Knöldert.
Meer foto's