Salland Centraal heeft Onze Man van de CRT in de Tour. Hier zijn verhaal van de dag.
Op deze rustdag wil ik zelf ook even stilstaan. Stilstaan bij de reclamekaravaan van de Tour. Ik was bij de Grand Depárt en heb me de ogen uitgekeken. Ik wist niet dat de debilisering al zo diep in onze maatschappij was geworteld.
‘Goedendag’ riepen de Franse meisjes die vastgesnoerd van achter uit een Haribo-auto van die smerige snoepjes in het publiek flikkerden. ‘Goedendag’ met een harde g, ‘what a nice fiets-day’, om te laten blijken dat ze een paar woordjes Nederlands geleerd hadden.
Maar dat hoorde mijn buurvrouw uit het publiek al niet meer. Die dook op de kop een prikkelstruik in, achter de drankhekken. Want daar was zo’n Haribo-zakje terecht gekomen. Een eindje verder vlogen drie volwassen mannen op een wegwerppetje van Senseo. ‘sis is se koffie van the tour’, hoor ik een alweer vastgesjorde blondine vanachter een opgetimmerde glimlach roepen. Eén iemand heeft zijn kind op de schouder en zet die strategisch in om hoger te kunnen vangen, zoals ze met rugby de bal veroveren bij een inworp. De rugbybal ik hier reclameprullaria waar je niks, maar dan ook niks aan hebt.
Toppunt van debilisering vind ik die levende reclamepoppen. In het betaalde voetbal zie je ze ook. Een malloot in een schuimrubberpak die overal waar de camera is, bij ij de weg komt staan. Rot toch op, denk ik dan. Maar ik geloof dat ik de enige ben.
Bij Le Grand Depárt liepen er twee Atag-schuimrubber-mannetjes rond. Twee gasflessen, een voor op de camping en een voor als je thuis nog geen gasaansluiting hebt. Komt er een vrouw – in haar eentje – langs lopen, klopt een van die twee flessen op de schouder (of waar die schouder vermoedelijk zou zitten als die gasfles mens was) en geeft hem een hand.
Tevreden liep ze daarna verder. Ik keek om me heen. Of er mensen in de lach schoten. Maar iedereen leek het heel normaal te vinden.
Meer foto's