Het sportseizoen is voor de meeste actieve sporters voorbij, waarbij wij te vaak vergeten dat er ook heel veel sporters topprestaties leveren als wij met een biertjes in de hand aan het strand liggen of op de camping staan.
Salland kende hoogte- en dieptepunten. Vaak gingen die feilloos in elkaar over. Te beginnen met onze regionale trots, de Stentor. Daar hebben ze een Japanse puzzelkrant van gemaakt. Je kunt van links naar rechts lezen, maar ook van boven naar beneden. Allerlei bijlagen waarbij de inhoud niet strookt met de titel. Maar wat niet veranderd is, is de selectieve keuze in wat Salland is en wat niet Salland is. Als het om voetbal gaat is Salland heel erg groot. PEC en alle amateur voetbalclubs uit Dalfsen en omgeving horen bij Salland, net als al die Achterhoekse clubs en clubs uit de Stedendriehoek, gelet op de verslaggeving op maandag. Als de handbalsters van Dalfsen voor de zoveelste keer alles winnen wat er in Nederland te winnen valt dan ligt Dalfsen niet in Salland: geen verslag, geen regels, geen woord, geen letter. Maar als de teleurstelling van het drama van de Eagles verwerkt is, heeft men al weer snel een nieuw Salland ontdekt: dankzij de Graafschap weet men de Sallandse Stentor toch weer te vullen.
De kritiek op Salland Centraal mag dan wel eens terecht zijn als het om journalistiek kwaliteiten gaat, al het nieuws uit Salland van ALLE sporten krijgt daar ruimte. Mijn eerste goede daad heb ik verricht: het abonnement op de Stentor opgezegd.
Mijn tweede goed daad was de trainer van ROHDA trachten te volgen via Salland Centraal. “We kunnen van iedereen winnen!” Dan mijn vraag: “Waarom deden jullie dat dan niet?” Dan volgde de zoveelste prietpraat, trainersjargon en excuses. Mijn conclusie: als je nog niet de helft van het aantal wedstrijden wint, dan heb je het niet goed gedaan.
Mijn derde goed daad is de poging om zelf te constateren of dat vrouwenvoetbal echt goed en leuk is. Gingen de vrouwen bij de EK ten onder aan onderlinge intriges en verhoudingen, er waren nu hoge verwachtingen geschapen. Niet door de media, want die schrijven alleen over vrouwenvoetbal omdat het woordje “voetbal” er in zit, maar door de vrouwen zelf.
In Canada ging men spelen voor volle tribunes en voor de plek bij de beste 3 Europese landen om naar Rio te mogen. Volle tribunes? Ja, bij de openingswedstrijd waar Canada zelf speelde. Nederland mocht direct daarna spelen en 75% van de toeschouwers waren toen al vertrokken. Een matige wedstrijd, natuurlijk vanwege de spanning, maar wel gewonnen. Nog even van China winnen en men was al bijna wereldkampioen. Wat heb ik mijn ogen gepijnigd! Je kon beter anderhalf uur naar de Chinees in de Schoolstraat kijken dan naar de Nederlandse vrouwen. Het kunstgras groeit sneller dan het Nederlandse spel.
Mijn vierde goede daad: het voornemen om vrouwenvoetbal te mijden. Bij gemengd korfbal zie je meer actie. Vrouwenvoetbal is ten onrechte omhoog geschreven, mede dankzij gekoppelde mediacampagnes van de KNVB. Misschien erg leuk om te doen, maar niet om naar te kijken en warm van te worden.
Mijn vijfde goed daad: juichen dat Edith Schippers de Europese Spelen 2019 om zeep hielp. Een aantal bobo’s wilde ter wille van eigen status een sportfeest organiseren en daar zelf 60 miljoen in stoppen. De overige 60 miljoen mochten wij, belastingbetalers, betalen. Europese Spelen: onlangs gestart en nog niets van gezien. Niets op televisie, nauwelijks in de krant, zó belangrijk is het. NOC*NSF schrapte een paar weken geleden miljoenen bij sportbonden. Vanwege terugloop van Lotto-gelden. Nu blijkt dat hetzelfde NOC*NSF een eigen gokkast had: Europese Spelen.
Mijn laatste goede daad: mij nu al weer verheugen op een prachtig nieuw sportseizoen 2015-2016, zonder de Stentor. Gelukkig mag ik ook nog eerst op vakantie.
Meer foto's