Raalte viert dit jaar 70 jaar bevrijding. De komende weken maken we aan de hand van foto’s en verhalen een reis op weg naar bevrijding. De verhalen en foto’s zijn afkomstig uit het boek ‘Raalte in Oorlogstijd’ van Richard Woolderink.
In deze aflevering: Duitsers gijzelden achttien Raaltenaren (deel 2) Op 24 april kon u deel 1 lezen.
“Nadat we ons dus opgesteld hadden in die rij begon die Duitser te tellen. “Siebzehn! Er fehlt einer”, schreeuwde hij. Er was er één te weinig. Ik zei: “Nee, Er fehlt keiner”. Nog een keer tellen. “Siebzehn! Er fehlt einer”, schreeuwde hij weer. En ineens kwam in de hoek onder het stro een hoofd vandaan. Dat was het hoofd van mijnheer Gerritsen. Die werkte bij de belastingen. Die had rustig doorgeslapen en van het hele gedoe niets gemerkt. En nu kwam hij ineens omhoog. En onze groep lachen natuurlijk. En die Duitsers die lachten even hard met ons mee. Omdat dat verbaasde en slaperige gezicht zo plotseling onder dat stro vandaan was gekomen.
Na dit incident hield die commandant een speech van wel twintig minuten. “Over de moedigheid van de Führer ging dat. En dat ze ons wel dood hadden kunnen schieten. Wat hij allemaal gezegd heeft weet ik niet meer. Maar na flink wat minuten was zijn speech voorbij en voreg hij of ze het allemaal verstaan hadden. “Nee”, zei Roering, die geen Duits verstond. “Na”, zei die Duitser, “Der Pfarrer will uns alles in Holländisch ubersetzen”. Toen moest ik ik zijn speech in het Nederlands vertalen. Ik was in twee minuten klaar waar hij twintig minuten over gedaan had. Het kwam er op neer dat hij vertelde dat vijf van de gijzelaars vrijgelaten zouden worden. Die moesten de mensen van het gemeentehuis opzoeken. Als die dinsdagmorgen om twaalf uur, of aanvangstijd werk, niet terug waren zouden wij worden neergeschoten.” Dus zo ging dat. “ Onder de vijf gijzelaars die vrijgelaten zijn bevond zich o.a. Herman Meijer. Toen ze die jongens vrij lieten vroeg ik aan de Duitser wat er gebeuren zou als de mensen, die gezocht werden, terugkwamen. “” Gescheht nichts”, zei die man. Ik bedoel, als ze die mensen dood zouden schieten hadden ze ons net zo goed kunnen pakken. We wisten in ieder geval waar we aan toe waren.
Op dinsdag 14 november 1944 kwam er een eind aan de gijzeling. “We werden naar de pastorie gebracht. Daar kregen we onze spulletjes terug. Die moesten we aan het begin van de gijzeling aan de moffen afgeven. Je zakmes, kortom alles wat je maar bij je had. Even later mochten we allemaal naar huis”, besloot kapelaan Tillemans.
Gelukkig liep de gijzelingsaffaire goed af. Maar dat het de Duitsers serieus was bleek wel uit de herinneringen van de toenmalige gijzelaar, de heer Jos van Wagen. “Ik kan me nog goed herinneren dat op het moment dat wij van de Mariaschool naar de pastorie van de Kruisverheffing teruggingen, het executiepeloton op het pleintje bij de school stond. Aan de gezichten van die kerels kon je zien dat ze ons zonder pardon omver hadden geschoten. Het waren beslist kerels die vaker voor dat soort opdrachten op moesten draven. Dat beeld van het peloton staat me nog zeer goed bij. Het was echt kantje boord voor ons”, vertelde hij.
Meer foto's