Oog voor Kunst. Een betrekkelijk nieuwe rubriek op Salland Centraal. Annemarie Eijsvogels leert ons op een andere manier naar kunst te kijken. Dat doet ze door een kunstenaar in woord en beeld te portretteen. In deze derde aflevering portretteert ze Jos van Westing.
In een ver verleden studeerde ik kunstgeschiedenis. Ooit met de bedoeling een beroep uit te oefenen waarbij ik dagelijks omringd zou zijn door de schoonheid van kunst. Het kwam er niet van. Weinig schoonheid te ontwaren in de saaie kantoortuinen waar ik doorgaans werkte. Alle kunsthistorische kennis ligt nutteloos stof te vergaren in de bovenkamer. Maar interesse en ook een “oog” voor kunst verleer je niet. Regelmatig kom ik dan ook wat interessants tegen, gewoon langs de straat. Gewoon hier in Salland.
Nu zal menigeen in Raalte wel eens langs het kanaal gefietst zijn en daar nieuwsgierig het hoofd omgedraaid hebben als er bij de zogeheten Mokwerfjes weer eens een vreemde combinatie van materialen ten toon stond. De kunstenaar Jos van Westing heeft deze gebouwtjes in gebruik als atelier. Hij schildert er en maakt er ook zijn installaties geïnspireerd door hetgeen hij vindt of wat er zich in de actualiteit afspeelt.
Zo zag ik alweer enige tijd geleden een vreemde installatie naast een van de werfgebouwtjes. Een constructie met panty’s. Ik kon maar niet bedenken wat het moest zijn of dat er een bepaalde bedoeling was. Later hoorde ik van de kunstenaar zelf dat ze gevuld waren met pootaardappelen en snapte ik de humor van het geheel. Telkens weer een verrassing als je langs de Mokwerfjes rijdt. Op dit moment is er geen installatie te zien naast het atelier, dus hoog tijd om eens bij Jos op de koffie te gaan en informeren wat de plannen zijn. Van Westing vertelt dat hij met gemak 1000 ideeën heeft en minstens zoveel schetsenontwerpen maar dat er zeker 920 nooit uitgevoerd zullen worden.
Zijn werkwijze? Van Westing kan alles gebruiken en overal kan hij kunst van creëren. Je ziet het er niet aan af, maar vaak gebruikt hij afval of restproducten. Dat is pas duurzaam kunst maken. Onder de serie imposante portretten van donker gekleurde personen, die hij afgelopen september exposeerde, zou je niet vermoeden dat er die oude afgedankte gele NS-borden schuilgaan. Diezelfde borden die we nog sporadisch op de NS stations treffen als we willen uitzoeken op welk spoor en hoe laat onze trein vertrekt. Die borden worden zeldzaam, want tegenwoordig gaat iedereen digitaal. En Van Westing geeft het een nieuwe bestemming. In zijn atelier tref ik nog meer interessante objecten aan die wachten op een herbestemming zoals een paar oude boerderijdeuren waar ik al de opzet voor een schildering op zag staan, een flinke verzameling blikken platen waar druk mee geëxperimenteerd wordt. Materialen, vaak restmaterialen van fabrieken in de regio, Van Westing kent zijn adresjes.
Het experimenteren en zoeken naar nieuwe toepassingsmogelijkheden raakt hij nooit beu. Maar eenmaal een experiment geslaagd dan gaat de zoektocht verder naar nieuwe dingen. Want de behoefte om een “kunstje” te herhalen of verder uit te diepen heeft hij niet. Maar des te leuker voor de voorbijganger die bij het passeren van de Mokwerfjes de kans loopt ook echt verrast te worden.
Meer foto's
