Obalo is een praktijk waar kinderen, jongeren, ouders en scholen terecht kunnen voor hulp, onderzoeken en advies rond leren of gedrag. Elke maand schrijft Elvira Rouwenhorst-Pont van Obalo een column voor Salland Centraal. Lees mee wat zij ons deze maand te vertellen heeft.
Multitasken of toch maar niet
U weet het misschien: ik zing bij een aantal koren en terwijl ik dit typ zing ik een moeilijk stuk mee. Het gaat voor geen sikkepit. Ik kom niet verder met mijn stukje en er vallen gaten in mijn gezang. Ik zet de muziek uit (en ook mijn E-mailprogramma en telefoon) en dan stromen de woorden ineens op het beeldscherm.
Hoe doen pubers dat toch? Het lijkt alsof zij wel de hele dag met wel tien dingen tegelijk bezig kunnen zijn: tv kijken, “oortjes” in, een schoolboek op de ene knie en de mobiel op de andere. Alles tegelijk: multitasken. Jaloersmakend, toch? Maar werkt dat echt? Volgens de pubers wel, maar…. helaas!
Het menselijk brein, dus ook dat van pubers, kan zich met 1 ding tegelijkertijd echt bezighouden. Ik heb het dan over “denk-dingen”. We kunnen natuurlijk best zingend de kerstboom versieren. En we kunnen autorijden en kletsen tegelijk: een groot deel van het autorijden gaat op de automatische piloot. Maar het is mij wel eens overkomen – en ik denk u ook wel – dat ik teveel kletste en daardoor een afslag miste. Een moeilijke som oplossen is net zoiets: tijdens het berekenen kun je prima wandelen of de kat aaien. Maar ga je tussendoor een whatsappje lezen, dan ben je “eruit” en gaat het mis.
Bij “denkdingen” gebruiken we ons werkgeheugen. Net als bij een computer is dat een plek op onze ‘harde schijf’ waar we tijdelijk informatie opslaan en verwerken. Het werkgeheugen van een computer kan overbelast raken als er teveel programma’s aan het werk zijn. Bij ons brein kan dat ook gebeuren. We overzien het dan niet meer en moeten even iets anders doen om te ‘resetten’. Voor een computer kun je een groter werkgeheugen aanschaffen, maar bij ons brein lukt dat helaas (nog?) niet. We moeten het doen met wat we hebben.
Waarom ik u dit vertel? Er komen veel kinderen en jongeren naar onze praktijk, die lagere cijfers halen dan nodig is. Heel vaak komt dit omdat ze niet handig omgaan met hun werkgeheugen. Uit een onderzoek1 bleek dat studenten met lagere cijfers tijdens het leren om de 5 minuten bezig waren met iets anders, zoals whatsappen of sms-en. Toch jammer. Daarom leren we kinderen en jongeren ‘monotasken’ en trainen we het werkgeheugen. Met hogere cijfers tot gevolg. Zo eenvoudig kan het zijn.
Ik wens iedereen alvast een gezond en succesvol nieuwjaar.
Elvira Rouwenhorst-Pont
PS: 1 Gelezen in een leuk artikel “multitasken bestaat niet” door Margreet Vermeulen in de Volkskrant (8 nov. 2014)
Meer foto's