Leup d’r vöarige wekke een komeetkjeltie een bittie buten te genieten van een mooie sterrenhemel, kump d’r iniens een UFO anzetten. Heel langzaam landden het ding op de graanakker van ons komeetkjeltie, het stuiteren drie kear en doarnoa kwamen d’r wat steunvoeten uut te vöarschien, vervolgens een verankeringsharpoen. Buten wat knipperlampies en blieb-blieb-geluden bleef het doar bie.
“Wat heb ik noe an mien aureool hangen?”, vreug het komeetkjeltie zich of. “Zie maakt heel mien graanveld nog kapot op die maniere.”
Een dag later in het kometencafé geleum niemand hem. Hij had nog wel een foto emaakt van de graancirkels die de UFO achter eloaten had. Jammer, det e de UFO zelf niet op de foto had.
De dorpsgek zat in de hoek van het café en zei: “ja, ie zaa’ng zeker een ruumteschip det al elf joar onderweg is op zuuk noar andere planeten, of ze doar ok water hebt.”
“Hoal oe stille, halve gare”, zei ons komeetkjeltie.
“En d’r hing vaste een reangboog oaverhen asof d’r iets of iemand vanuut de Melkweg oonze komeet kwam binnen-bliepen”, lachen de kroegbaas. “Wat wul ie drinken?”
“Doe mar een brandnettelthee in pompoensaus. Hebt ule de leste ofleavering van De Witte Wieven nog e zene?”, brach komeetkjeltie het gesprek op een ander onderwerp en hij wol het d’r wieders mar niet mear oaver he’mm. Van die UFO, niemand zol hem nooit geleu’m.
Het komeetkjeltie verleut de kroeg en ging nog ‘ns kieken. De UFO was wat krampachtig achter een rotswand geparkeard. “Mooi dom”, dach e nog, zo stiet e nooit ‘ns kear in de zunne. Wieders hef e d’r mar gin andacht mear an besteed. As niemand oe geleuft, kun ie zoiets mar better uut oe kop zetten toch?
Oaver een half joar zal ok het komeetkjeltie twiefelen an wat e vöarige wekke zag. Kon het eigenlijk wel wat hij ‘ezene had? Was het wel echt een ruumteschip? Misschien toch de spiegeling van het licht?
Tegelieke zaten wie op aarde ollemoal vöar de buis te kieken noar Rosetta, een ruumteschip det wie elf joar terugge wegsturen noar die komeet. “Nee, ienige vorm van lea’m is doar niet, det is biologisch ‘ezene niet meugelijk”, wussen professoren bie De Wereld Dreijt Döar. “Lea’m kan allenig mar bestoane zo as wie det hier kent. As ie iets niet kunt ziene, höaren, roeken of vulen, dan bestiet het niet.” Hoe simpel kan het weane.
Denne van Knöldert
Meer foto's