In allerlei reclame-uitingen, op posters en op de televisie zie ik ‘mooie woorden’ voorbij komen. Woorden zoals passie, verbinden, samen, liefde, enthousiasme, trouw, kracht etc.. Allemaal woorden die stuk voor stuk iets positiefs uitdrukken en het beste in ons naar boven willen halen. Woorden die met enkele beelden ter aanvulling prachtig grafisch vormgegeven worden. Niets mis mee toch?
In een periode dat ik regelmatig op bezoek kwam in een revalidatiecentrum viel mijn oog bij binnenkomst in de centrale hal op mooie woorden zoals ‘professioneel met humor’, ‘uithalen wat erin zit’, ‘plezier hebben met elkaar’. Met daarnaast foto’s van mensen die hard aan het werk zijn om te revalideren. Er is echt helemaal niets mis met die woorden en beelden. Het is goed dat er revalidatiecentra zijn, waar mensen hun leven weer op kunnen bouwen.
En toch … iedere keer dat ik daar kwam had ik iets ‘dubbels’, juist met die mooie woorden. Want opgenomen worden in een revalidatiecentrum is niet alleen maar mooi. Er zit ook een pijnlijke kant aan een opname. Zoals de pijn van het vaak plotselinge verlies van bepaalde lichaamsfuncties en de angst om de toekomst die zich onzeker voor je uitstrekt. Afhankelijk worden van de zorg van anderen omdat je door een ongeluk of door een ziekte getroffen bent. Je slaapkamer delen met een vreemde, je privacy voor een gedeelte opgeven, het tijdelijk niet thuis wonen…enzovoort. Ook een bezoek aan een dergelijk centrum kan confronterend zijn en allerlei gevoelens in je naar boven halen.
Als ik een kunstenaar zou zijn, had ik tussen die woorden en beelden takken geschilderd. Afgebroken en beschadigde takken, om de gebrokenheid en de kwetsuren die zich in een mensenleven voordoen, zichtbaar te maken. Zoals we dat ook zien in de natuur. Daar bestaat alles naast elkaar: groei en bloei, én ook verval en afbraak. Takken zou ik ook schilderen om te verwijzen naar de ‘takkezooi’. Zo verwarrend kan het leven soms voelen.
Mooie, opbouwende woorden hebben we zeker nodig. Iedere dag van ons leven; daar groeien we van. Maar mag er ook ruimte zijn voor woorden die pijn en verlies uitdrukken? Gelukkig ís die ruimte daar in het revalidatiecentrum. Hopelijk ervaren wij die ruimte ook in de verschillende geloofsgemeenschappen en in de ontmoetingen met elkaar. Daar groeien wij als gemeenschap én als mens van.
Joke van Steenoven,
pastor Heilig Kruis
Meer foto's