Het tekentalent van Martin Graveth manifesteert zich al op de lagere school. Sterker nog, tekenen is het enige vak dat hem echt kan boeien. In het tweede jaar van de ulo krijgen zijn ouders met kerst te horen dat hun zoon beter af is als hij het leren met werken kan combineren. Hij komt eerst terecht bij een zeefdrukkerij en daaropvolgend bij een drukkerij en wordt typograaf. In het drukken en vormgeven van teksten kan hij zin gevoel voor esthetiek enigszins kwijt.
Een bestaan als kunstenaar lijkt niet voor hem weggelegd. Hij heeft helaas niet de juiste papieren om toegelaten te woeden tot de kunstacademie. hij volgt verschillende cursussen op het creatieve vlak, vult zijn vrije tijd met fotografie, zingen in een band en het opknappen en verbouwen van oude motoren. Als freelancer gaat hij werken in de reclamewereld. bij toeval belandt hij in het commerciële deel van het bedrijfsleven en bekwaamt zich als verlichtingsadviseur. Nog altijd is hij in deze branche werkzaam in een managementfunctie.
Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan.
Sinds 1969 heeft Martin Graveth ruim 150 werken geproduceerd, die hij op diverse exposities heeft tentoongesteld en die in het binnen – en buitenland zijn verkocht. Zijn kunst is surrealistisch te noemen, het zijn de uitingen van een eeuwig nieuwsgierige dromer, die graag uitersten opzoekt en zijn pure gevoel vertaalt in beelden die de werkelijkheid vertekenen. Toch is deze autodidact met zijn kunstwerken nooit echt actief naar buiten getreden. De behoefte om nu zijn verhaal te vertellen stamt van enkele jaren terug, toen persoonlijke tegenslagen zijn hoofd op hol joegen.
Het creëren van zijn roman “Plukmensen’ noemt hij therapeutisch. Met zijn verhaal wil hij diezelfde verwarde emotie oproepen als met zijn kunst:
Is het wat het lijkt te zijn of is het slechts een droom geweest?
Zeer de moeite waard om (vrijblijvend) te gaan kijken. De expositie loopt nog tot begin november 2014.
Meer foto's