Met een brancard het veld af, Onze Man in Brazilië heeft zo het idee dat voetballers die weg liever niet gaan. Heel vaak zijn de brancarddragers al het veld opgerend. Maar negen tegen tien gaan ze onverrichter zake weer terug.
Niet gek ook. Want voetballers hebben heel andere reden geblesseerd te raken. Maar zelden is dat omdat ze geblesseerd zijn. Meestal is dat om tijd te winnen. Of om de tegenstander een gele kaart aan te smeren.
Sportieve jongens zijn dat, die voetballers. Smeken om gele kaarten voor de ander. Fopduiken om de ander een oor aan te naaien. Penalty’s versieren. Balletje wegtikken. Alles om de fair play-cup binnen te halen.
Ze zijn er zo goed in dat de commentatoren er gretig intrappen. Zelfs bij de derde herhaling, ingezoomd en vertraagd, kunnen ze nog niet zien dat er niks aan de hand was.
Tijd winnen is ook een goed argument niet op de brancard te willen. Vallen, schreeuwen, blijven liggen, verzorger het veld op, brancardmensen even later ook, speler hinkelend het veld uit, en dan ineens weer fit als een hoentje schreeuwen dat je er snel weer in wil. Heb je toch zo maar twee minuten verdiend en met een beetje geluk krijg je na een inworp de bal nog terug van de tegenstander ook.
Tel uit je winst.
Maar belangrijkste reden niet op de brancard te willen is het gevaar wat daar allemaal mee mis kan gaan. Twee dragers die allebei een andere kant op lopen en de geblesseerde voetballer later flikkeren, een verzorger die de kunst niet verstaat gehurkt een brancard te pakken en dan in staande positie te komen, een brancard die door midden breekt… op internet kom je het allemaal tegen.
Meer foto's