Hoewel heel Nederland woensdag stilstaat bij de vliegramp in de Oekraïne, dendert de Tour gewoon verder.
Onze Man stapt in juli ’s ochtends heel vroeg, of zelfs midden in nacht, in de auto om na een urenlange autorit een idyllisch plekje ergens in Frankrijk te bereiken. Le soleil, du pain, du vin en fietsen over kleine D-weggetjes, wat wil je nog meer, zou je zeggen? Nou, een keer de Tour in het echt meemaken!
In 2006 was het zover. Het reisdoel waren de Franse en Spaanse Pyreneeën en laat nu net op dat moment de Tour langs onze camping komen. Het was etappe 14, met daarin Port de Pailhères. De camping lag in de afdaling en we hadden ingeschat dat we daar door de snelheid van de renners niet eens de gele van de bolletjestrui zouden kunnen onderscheiden, dus eerst zelf de berg beklimmen om vervolgens net over de top een plaatsje in de berm te bemachtigen.
En dan begint het met de reclamekaravaan, een idiote optocht van auto’s, motoren en vrachtwagens met swingende mannen en vrouwen. Er volgt een eindeloze regen van kleine hebbedingetjes. Wat blijkt de mens dan een hebberig wezen te zijn. Ik zie mijn Engelse buurvrouw om de haverklap met zakken vol prutsdingen haar camper in gaan om vervolgens haar strategische plek weer in te nemen om een nieuwe buit te verzamelen. Het gaat om de kunst van het vangen of snel bukken en oppakken. In eerste instantie houd ik me in en wil niet meedoen aan deze hysterie, maar dan wint ook bij mij de hebberigheid. Dat kan ik ook denk ik nog, maar dat valt in werkelijkheid nog best tegen. Reclame-karavaan-prutsdingen-vangen vraagt om een bepaalde techniek. Je moet op de juiste plek staan en een bepaalde behendigheid en snelheid van grijpen en graaien hebben. Het lukt me maar niet om iets te vangen.
Maar dan plotseling voel ik een sleutelhanger of iets dergelijks in mijn linkerhand. Een enorme euforie neemt bezit van me. Ik heb iets te pakken! Het is echter van hele korte duur. Mijn Engelse buurvrouw heeft ook mijn linkerhand te pakken en graait zonder pardon mijn vangst tussen mijn vingers weg. Beteuterd blijf ik met lege handen staan. Ik ben een illusie armer, maar realiseer me meteen waarom ik hier eigenlijk sta. Om de wielrenners te zien. Ik hoor de helikopters al, ze komen eraan. Michael Boogerd en Thomas Dekker sleuren vooraan de tweede kopgroep, alles om hun kopman Michael Rasmussen in het geel naar Parijs te brengen.
Weliswaar geen ritzege voor de Rabobank vandaag, maar dit ziet er goed en sterk uit. Onder de indruk dalen we ’s middags terug af naar de camping. Knap dat die mannen zelfs na 2,5 week Tour nog steeds met zo’n snelheid en ogenschijnlijk gemak een col op rijden. Een dag later was ik echter nog een illusie armer….