In deze rubriek presenteren we de bands die op R&B staan. Als Laatste in de lijst: Vandenberg’s Moonkings.
Velen dachten dat hij de muziek vaarwel had gezegd. Dat hij zijn gitaar aan de wilgen had gehangen. Dat hij definitief zijn hart verpand had aan de schilderkunst. Maar het bloed kruipt. Want Adje Vandenberg is terug met een nieuwe band: Vandenberg’s MoonKings.
Het kwartet debuteert in februari 2014 met een keihard rockend album, dat wereldwijd uitgebracht wordt door Mascot Records. Adje is blij met zijn terugkeer aan het internationale muziekfront. “De laatste plaat die ik maakte was met Whitesnake in 1998. Nu bekend is geworden dat er nieuwe muziek aankomt, word ik werkelijk overspoeld met allemaal enorm enthousiaste reacties van over de gehele wereld. Het verbaast me hoe trouw de fans zijn gebleven. Het is gewoon bizar”, zegt hij, om er met een bescheiden glimlach aan toe te voegen: “En laat ik dan met MoonKings ook nog opeens de beste plaat uit mijn loopbaan maken. Althans, dat vind ik zelf. Ik wilde met dit album niet automatisch, wellicht voor de hand liggende ‘classic rock’ hoek induiken, maar een brug slaan tussen de lekkerste rock van de jaren ’70 tot en met nu. En ik heb het gevoel dat dit goed is gelukt”.
Het was rond de millenniumwisseling toen Adje Vandenberg op een kruispunt in zijn leven stond. Whitesnake, de supergroep van zanger David Coverdale waarmee Adje dertien jaar lang wereldwijd stadions plat speelde, twee Amerikaanse nummer 1-hits scoorde en zo’n veertien miljoen albums verkocht, nam een rustpauze. De gitarist besloot zich toe te leggen op zijn oude liefde, de schilderkunst. Er was zoveel belangstelling voor zijn werk, dat verschillende toonaangevende Europese galerieën een tentoonstelling planden. Omdat zoiets een zeer lange voorbereiding behoeft, kwamen Adje’s muzikale activiteiten in het gedrang. “Maar veel belangrijker nog, mijn dochter werd geboren”, zegt hij. “En ik wilde Mickey zo veel mogelijk zien opgroeien”.
De gitaarheld nam afscheid van Whitesnake, genoot van zijn vaderrol en verloor zichzelf in de schilderkunst. Toch was het niet de bedoeling om zo lang met muziek te stoppen. “Achteraf gezien is de pakweg veertien jaar sinds Whitesnake me door de vingers geglipt. Ik had eigenlijk het plan om al veel eerder aan de slag te gaan, maar de tijd vliegt. Als ik nu terugkijk heb ik het gevoel dat alles nu op een dermate natuurlijke manier op zijn plaats is gevallen, dat wellicht mijn intuïtie in mijn onderbewustzijn heeft bepaald dat het moment nu gewoon veel geschikter is”.
Omslagpunt
Het omslagpunt kwam, toen de in Enschede woonachtige rocker in 2011 het verzoek kreeg een lied te schrijven voor FC Twente, ter gelegenheid van het landskampioenschap van die voetbalclub. Om zijn stadionrocksong A Number One op te kunnen nemen, zocht Adje een zanger. Hij herinnerde zich een vocalist, die enkele jaren daarvoor te Tilburg in het voorprogramma van Whitesnake geschitterd had, en spoorde hem op. “Toen iemand belde die zei dat hij Adje Vandenberg was, dacht ik dat er een grap met me uitgehaald werd”, herinnert Jan Hoving zich het telefoontje dat zijn leven veranderde. “Maar toen we elkaar ontmoetten, klikte het onmiddellijk, zowel muzikaal als persoonlijk”.
Jan zong A Number One moeiteloos in. Omdat het lied live te kunnen vertolken ging Adje op zoek naar een ritmesectie. Een vriend attendeerde hem op Mart ‘Martman’ Nijen-Es. “Toen schoot me te binnen dat ik een jaar of tien geleden in een jury van een talentenjacht zat, waar ik zwaar onder de indruk raakte van het spel van een dertienjarig drummertje, dat ik liet winnen. Laat dat Mart geweest zijn”. lacht Adje Vandenberg. “Hij bleek een maatje te hebben waar hij al jaren mee speelt, bassist Sem ’the Sham’ Christoffel. Het is nauwelijks te geloven, maar ook Sem heb ik rond diezelfde tijd gejureerd. Als klein kereltje speelde hij achteloos een Jaco Pastorius-achtig stuk. En ook hem liet ik toentertijd winnen”.
Samen met Jan, Sem en Mart vertolkte Adje zijn kampioenslied tijdens de huldiging van FC Twente, en later nog eens bij de uitreiking van de Gouden Schoen aan, toen nog, FC Twente speler Theo Janssen. Adje was direct overtuigd van de kwaliteiten van zijn nieuwe bandleden en dook samen met hen de oefenruimte in. Om zijn nieuwe songs uit te gaan werken. “Al bij de eerste repetitie was het helemaal raak”, zegt hij. “We namen drie nummers door en het stond meteen als een huis. De songs kwamen echt tot leven zodra we ze met z’n vieren gingen spelen. Ik heb altijd een hekel gehad aan repeteren, maar met deze gasten was het elke keer weer kicken.”
De studio in
MoonKings doken eind september 2013 de Wisseloord Studio’s in. Voor Adje Vandenberg voelde het als thuiskomen: “Ik nam er ooit mijn eerste album op, met de band Teaser. Ik was toen net zo oud als Sem en Mart nu, dus de cirkel is rond – en ga ik gewoon weer aan een nieuwe cirkel beginnen. En ook nu namen we op met apparatuur uit die tijd, of zelfs nog ouder. We werkten met buizencompressoren, gebruikten een Neumann zangmicrofoon van een halve eeuw oud en we namen op met een Neve tafel uit de jaren zeventig. En zo klinkt het resultaat echt rock & roll: vet en analoog. Maar tegelijkertijd fris, dynamisch en explosief als de strakste rockbands van nu.
Adje Vandenberg produceerde het album zelf en zorgde ervoor dat de muziek boordevol dynamiek opgenomen werd: “Bij de meeste nummers heb ik maar eens géén extra slaggitaar achter de solo’s ingespeeld, want als je een viermansbezetting als de onze hebt, is het lekker als de muziek ademt. In plaats van dat alles wordt dichtgesmeerd. Dan wordt je even hard voor je bek geslagen. Zowel door de openingen als door het geweld zelf”. Vandenbergs belangrijkste motivatie was een plaat maken waar hij zelf vreselijk op kickte. “Ik heb me laten leiden door mijn eigen intuïtie”, zegt hij. “Je moet je niets aantrekken van wat een platenmaatschappij of wie dan ook denkt dat goed gaat verkopen. Je moet iets maken wat je in de eerste plaats zelf te gek vindt en dan zullen er vast wel meer lui zijn die dat vinden”.
En dat is wonderwel gelukt. Zodanig, dat Adje en zijn mannen niet kunnen wachten om hun muziek op het podium te brengen. “We gaan toeren, en niet zo’n beetje ook” zegt de gitarist vol enthousiasme. “We beginnen in het voorjaar met Nederland, gevolgd door Duitsland, Zwitserland, Oostenrijk, Frankrijk en Spanje. In de zomer doen we festivals en daarna volgen Amerika en Japan. Het lijkt me een geweldige kick om met deze gasten te spelen. Het is voor mij een lange periode van onthouding geweest, dus ik heb nu weer ongelofelijk veel zin om me in het avontuur te storten.”
Zaterdag 7 juni Mainstage 20:00 tot 21:00
Meer concertfoto’s zijn te zien op http://staging2.fotosbluesrock.nl
Meer foto's