Vanuit de Nederlandse bezemkast – het tripje naar Brazilië kreeg hij niet vergoed van de baas – zit Onze Man zich dood te ergeren aan het commentaar dat de spelers hebben op de scheids.
Jonge jonge wat een gezeik.
Twee voorbeelden schieten Onze Man te binnen uit zijn eigen voetbalcarrière. Een keer was ik wissel bij het legendarische bierelftal van de club en ja, dan moet je fluiten. Na vijf minuten had Onze Man beide aanvoerders al bij zich geroepen. De links back had de rechts buiten onder uit geschoffeld waarna en wraakactie mislukte omdat de links back veel harder kon lopen dan de rechts buiten die de achtervolging pas na drie kwart veld opgaf.
“Nog één overtreding en ik geef de fluit terug, dan stop ik er mee. Wat jullie dan zelf doen, moet je zelf maar weten”, was de duidelijke taal van Onze Man. Een half uur later zaten beide teams al weer in te kantine. En toen werd het toch nog gezellig.
Het andere verhaal is het zaalvoetbalteam dat altijd zonder scheids speelde. Teams die een scheids gewend waren, vonden dat heel lastig. Want ze hadden ineens niemand meer waarop ze hun frustratie konden botvieren. “He scheids, die ingooi is voor ons”, deed het ineens niet meer, want de leugenaar wist zelf ook wel beter.
Hoe zou dat in Brazilië uitpakken als je zonder scheidsrechter gaat voetballen? Onze Man is benieuwd naar jullie mening.
Meer foto's