Lichelle Roozeboom uit Raalte was op 30 april 2009 in Apeldoorn. Zij stond vlakbij de plek waar een auto inreed op de optocht waar ook de Koninklijke familie deel van uitmaakte. De aanslag had acht doden tot gevolg. Nu, vijf jaar later, heeft zij haar verhaal opgeschreven. Ze omschrijft het begin van een mooie dag, die tragisch eindigde. Lees hieronder haar hele verhaal:
Ik ben al vanaf mijn 8e fan van het Koninklijkhuis. Dat is nu dus al 12 jaar! Zolang als Koningin Maxima ook al in Nederland is. Ik ben pas echt begonnen met verzamelen toen prinses Amalia op 7 december 2003 werd geboren. Dat was voor mij het moment om een doorstart te maken. Ik volg het prinsesje vanaf dat moment, en inmiddels al 10 jaar. Mijn grootste droom is om Amalia een hand te mogen geven. Dat is tot op heden nog niet gebeurd.
Toen bekend werd dat Koninginnedag is Apeldoorn gevierd zou worden, was dat voor mij een uitkomst. Zoveel familieleden in een keer zien, dat was een feest! Wij zouden naar Apeldoorn gaan op 30 april 2009, om daar de familie te ontmoeten. Wat was ik blij! Ik was ook aanwezig op Koninginnedag 2003 in Wijhe, maar toen was ik zelf nog klein en heb daar weinig herinneringen aan overgehouden. Dus dit zou een dag worden om herinneren aan over te houden. En die kwamen…..
Dus zogezegd vertrokken we die bewuste 30 april 2009 per auto naar Apeldoorn, dichtbij en niet zo heel ver vanaf Raalte. We vertrokken die ochtend al erg vroeg, om zeven uur gewapend met een fototoestel een tas op de rug, met daarin eten en drinken voor die dag. Ik was natuurlijk in het Oranje gekleed. En vanaf het moment dat we vertrokken, leek de zon te gaan schijnen! Het was prachtig weer buiten, en iedereen was vrolijk. We hadden in de auto de radio aan en het ging maar over een ding, Koninginnedag 2009 in Apeldoorn! Er waren bakkers op de radio die een speciaal lekkernij hadden gemaakt voor de Koningin en haar familieleden. Er waren mensen op de radio die dicht betrokken waren bij de organisatie en het leek een groot feest te gaan worden.
Ongeveer 5 km voor Apeldoorn moesten we van de weg af en onze auto parkeren in een weiland. Dit op bevel van de politie, er heerste wat onbegrip onder de mensen. Maar er mocht absoluut geen auto Apeldoorn in rijden, want stel je voor dat er een gek de Koninklijke familie of omstanders iets aan wil doen. Dus toen werden we de laatste 5 minuten per bus naar het hart van Apeldoorn gebracht.
Om 8 uur waren we in Apeldoorn als een van de eersten. We hadden dus alle plek en we konden kiezen waar we wilden staan. Ik koos in eerste instantie voor het kruispunt.
Na nog geen 5 minuten zei mijn moeder dat we beter ergens anders konden gaan staan, want de pers ,die er nu nog niet was, zou voor ons gaan staan en dan hadden we nog geen zicht op de Koninklijke familie. Achteraf was dit de meest belangrijke keuze die we dankzij mijn moeder hadden gemaakt. Ik koos voor deze plek in eerste instantie, omdat ik daar zicht had over heel de weg. Er was toen nog niet duidelijk dat ze in een bus zouden gaan. We gingen dus opzoek naar een ander plekje en dat was 80 m verderop aan de Loo laan in Apeldoorn.
En toen begon het wachten, we moesten nog ruim 3 uur wachten op de komst van de familie in de Loo laan. Naast ons stond een groot scherm waarop we de activiteiten op het veld konden volgen. De zon scheen nog steeds en het was prachtig! De straten werden voller, de vip tribune liep vol, en er kwamen steeds meer Oranje uitgedoste oranje fans Apeldoorn binnen druppelen.
Toen begonnen het programma van de oproeper. Wat een vrolijke man! Het geluk en plezier straalde er van af, en alleen zijn stem was al om vrolijk van te worden. Boven ons startte een vliegtuig show, met o.a. ook oude vliegtuigen van prins Bernhard en uit de oorlog. Hij vertelde er van alles bij en het was best interessant om het te zien en te horen. Achter ons stonden mensen, en die vertelden ons dat de prinsesjes ook mee zouden komen als ze er zin in hadden. Mijn dag kon niet meer stuk. Al had ik er toen nog geen besef van dat zij later vreselijk nieuws te vertellen had. De historische optocht begon, en het was een pracht en praal van Nederlandse geschiedenis wat aan ons voorbij kwam. Oude kinderwagens, auto’s en paarden. Het kon niet op. En dat allemaal ook nog op de 100e geboorte dag van prinses Juliana. Dit was ongeveer een kwartier voor dat deze dag heel anders de historie in zal gaan.
En daar kwam de bus aan. Het moment waar ik weken naar uit had gekeken. Ik zag Beatrix zitten en daarachter Willem-Alexander en Maxima. Maxima had een aparte hoofdversiering op die de aandacht trok. Ik kon maar aan een ding denken, en dat was over het hek hangen en foto’s maken van dit fantastische moment! Om nooit te vergeten. Mijn moeder die rechts naast mij stond gooide haar arm in de lucht en riep he. Waarop Maxima het zelfde deed, en ze dus contact met ons maakte. Wat fantastisch was dat. Een moment waarop je beseft dat het heel gewone mensen zijn. Ik zag prinses Aimee en prins Floris zitten, en heb daar nog snel een foto van kunnen maken. En de laatste foto was een van de achterkant van de bus, en toen was de bus ook al weg.
Er was veel lawaai, waardoor ik de bewuste knal, en het geschreeuw van mensen niet heb gehoord, waar ik achteraf ook heel blij mee ben, ik stond erg dicht op de plek, en als ik over het hek zou hangen, en naar links zou kijken, had ik het kunnen zien. Gelukkig is dit nooit gebeurd. Ik had dus niet door dat enkele minuten later er zich iets vreselijks zou gaan afspelen.
De optocht hield op, en ik vroeg me af waarom dit zo was, en wat er aan de hand was. En toen was het lachen geblazen. Een Jack Russel met een oranje strik, rende over de Loo laan heen, erg grappig om te zien, en iedereen op dat stukje Loo laan lag in een deuk. Het baasje kwam erachter aan, en toen hoopte ik dat ze het hondje snel zou pakken, want het hield de optocht op. Een agent die op de Loo laan langs de route stond, schoot te hulp, en dat lukte ook niet, het hondje was al een eind verder op de Loo laan, en de agent en het baasje inmiddels ook.
Toen kwamen er enkele minuten later, wel 100 man politie aan gelopen. En toen had ik door dat er iets vreselijk mis was. En daar was de omroeper weer, hij vertelde redelijk rustig dat er iemand in een auto onwel was geworden, en daardoor is ingereden op het publiek. Een ongeluk dus. Niemand mocht weg, en we moesten achter de drang hekken blijven staan, zodat de politie en de ambulances ruim baan hadden om de slachtoffers te hulp te schieten. Veel mensen luisterden niet en staken van beide kanten de weg over om naar huis te gaan. Later werd verteld dat het om een man ging.
Toen kwam de vrouw die we eerder die morgen ook hadden gesproken, achter ons staan. En ze schreeuwde: ‘’ Het is een aanslag”!’’. ‘’Het is een aanslag!’’. Zij was getuige van wat heel Nederland ook op de tv had gezien. Rond vliegende mensen, en dat de auto de bus met daarin de familie, maar op een haar naar had gemist. Toen kwam het moment dat ik nooit zal vergeten! De omroeper vertelde dat Koninginnedag verder was afgelast, en het stond inderdaad ook op de borden dat het verder bezoek was afgelast wegens een ongeval. En daar kwam de ene naar de andere ambulance aan, politie wagens, drie trauma helikopters, politie helikopters, en 2 televisie helikopters.
De paniek brak ondertussen ook bij ons uit. Want ja wat doe je als je niet weet wat er is gebeurd. Na 20 minuten zijn we naar voren gelopen. Ik liep met mijn zusje wat voor mijn ouders uit, ik wou zien wat er was gebeurd, en stond in het pers vak naast de bekende fotografen, we keken elkaar aan, en na snel wat foto’s te hebben gemaakt, van het kruispunt, staken we de weg over. Er waren politie agenten te zien, die angstig om zich heen keken, en vooral veel witte doeken en tenten. Toen werd voor mij ook duidelijk dat er mensen overleden waren.
Snel nog even naar de wc en dan naar huis….. Toen ik naar buiten kwam stond mijn vader er al, ik ging bij hem staan, en mijn zusje kwam ook al vrij snel naar buiten. Mijn moeder was er nog niet, en toen kwam voor mij het meest nare moment, we werden door een agent met een dranghek, zo’n 70 m naar achteren gedrukt. We zeiden nog er is nog iemand binnen. Nee we moesten naar achteren, en wel heel snel. Ze waren bang dat er een bom in de auto zou zitten, die elk moment af kon gaan. Gelukkig kwam mijn moeder al snel naar buiten.
We keken om ons heen, en Apeldoorn was in een rampgebied veranderd, en we wisten nog steeds niet wat er nou precies gebeurd was. We hoorden dat er een aantal mensen waren overleden. De vrolijke mensen, waren nu in tranen en ruimden hun kraampjes met drinken en lekkernijen op, vlaggetjes die kinderen hadden gekregen, om mee naar de Koninklijke familie te zwaaien lagen op de grond. Onderweg naar de bus, hingen veel vlaggetjes in de wind te waaien, terwijl erg geen haan meer naar kraaide. In de bus was het een emotioneel samen komen van mensen, die blij waren dat ze er nog waren.
Niemand in de bus wist precies wat er nu gebeurd was, en waardoor onze dag nou zo verstoord was. Op de radio hoorden we informatie, waar het kippenvel je op de arm van gaat staan. We hoorden dat de vijfde persoon was overleden, en er heerste een sfeer, waarin niemand wist wat je moest zeggen, wat je moest doen, en hoe je moest kijken. Op de terugweg in de auto, hoorde je van alles op de radio, en zaten we vooral veel vooruit te kijken. Af en toe liep er een traan over je gezicht, die je dan weer weg veegde.
Thuis lieten we als eerste de hond uit, die geen idee had, dat we er misschien ook niet meer konden zijn. Want wij stonden eerst precies op de plek waar de auto het publiek in ramde, en tegen de naald tot stilstand kwam. Er kwamen veel mensen naar ons toe, en de telefoon stond rood gloeiend. Iedereen was blij en dankbaar dat we er nog waren, en we het nog na konden vertellen. Want in Apeldoorn konden we geen contact krijgen, en waren de lijnen dood, omdat iedereen, iedereen belde. We zetten de tv aan, en zagen beelden, van Apeldoorn. Op alle zenders was er wat op.
Toen kwam de zucht van de Koningin op tv, die ik nooit meer zal vergeten. De boodschap en het verdriet in de ogen van haar, raken mij nog steeds als ik er aan denk. Een die dag zo mooi leek te zijn, eist het leven van zeven onschuldige mensen, waaronder ook kinderen. Die alleen maar net als ik naar de Koninklijke familie wilden zwaaien.
De volgende dag stonden de kranten natuurlijk vol met de aanslag. De foto van Maxima met haar hand voor de mond, staat voor altijd op mijn netvlies. Ik heb alle kranten die gekocht, om er een boek van te maken. Met alle vlaggetjes en flyers die ik die dag ervoor had gekregen. Vandaag precies 5 jaar naar dato ligt het nog steeds, met het plakboek in de kast. Ik durf het nog steeds niet in te plakken, ik wil niet meer aan die dag terug denken. Ik kan nu ook weer het geluid van ambulances verdragen. De twee maanden na de aanslag kon ik dit niet. Als ik een ambulance hoorde, raakte ik in paniek, en kwam alles weer boven. En was het net alsof ik er weer stond, midden in die paniek en onwetendheid.
Ik heb die 30 April 2009 een register op mijn website(staging2.kleineroyals.wordpress.com) geopend, waarin mensen hun bericht en steunbetuiging aan de familie kwijt konden. De tientallen reacties die ik daarop kreeg, heb ik gebundeld, en opgestuurd naar de Koningin en haar familie. Ik kreeg van haar een kaart terug, waarop stond, dat de reacties haar en haar familie erg goed deden, en het fijn was dat mensen zo met hun meeleefden. Ik ben na de aanslag ook weer terug gegaan naar Apeldoorn om bloemen neer te leggen. Wat een zee van bloemen, de tranen sprongen je in de ogen! Ik heb nog nooit zoveel bloemen, knuffels, tekeningen en kaarsen, op een plek van een ongeluk of aanslag bij elkaar gezien. Er lagen briefjes met daarop de tekst: ‘Waarom?’. Dat is ook de vraag waarop ik ook graag antwoord zou willen hebben, dit zal ik helaas nooit krijgen. Maar zou wel graag weten waarom iemand zoiets doet. De dag begon zo mooi, en eindigt zo tragisch!
Ik ben ook bij het monument bij de naald geweest, en hiermee heb ik het voor mezelf afgesloten. Het blijft altijd bij me, en ook bij mijn ouders en zusjes. Maar er is niemand die begrijpt wat we hebben meegemaakt. Maar het is iets wat we gelukkig wel met elkaar kunnen delen. En ik ben ontzettend dankbaar dat ik mijn verhaal heb kunnen vertellen, en dat we allemaal nog leven.
In Augustus kwam de Koningin naar Raalte. S ’ochtends om 8 uur toen ik naar school fietste was alles al afgezet, en lagen en stonden overal scherpschutters op gesteld. Ik was die middag vrij. Maar durfde er niet heen, ik was te bang voor een herhaling van 30 april 2009. Ik heb het bezoek veilig thuis op de tv gevolgd. Ik vind het ontzettend dapper van de toen nog Koningin, dat ze wel naar ons dorp toe is gekomen. En dat zij en de rest van de familie de draad zo snel weer hebben opgepakt. En dat er vier dagen terug gewoon de eerste Koningsdag is gevierd alsof er nooit wat is gebeurd op Koninginnedag.
Meer foto's
