De imam stelde tegenover het bestuur: “We moeten oppassen met die jongen.” Eind 2012 werd hij aangesproken door een bestuurslid, daar reageerde hij kortaf op. Daarna werd Droste niet meer gezien bij de Raalter moskee.
Elsevier-journaliste Nikki Sterkenburg deed twee maanden lang onderzoek naar Droste. Donderdag verschijnt een uitgebreid verhaal over Droste in het weekblad. “Waar ik vooral benieuwd naar was: hoe kan het dat een Nederlandse jongen die opgroeit in een liefdevol gezin in een plattelandsdorpje, besluiten om niet alleen moslim, maar ook jihadstrijder te worden? Zijn beslissing heb ik vervolgens gereconstrueerd aan de hand van tientallen gesprekken met zo’n vijftien betrokkenen, van wie een aantal anoniem wilde blijven. Victors vriend Bilal Baaij, ook een bekeerling, wilde pas meewerken nadat Victor zelf expliciet vanuit Syrië toestemming had gegeven daarvoor. Victor weet dus dat dit artikel gaat verschijnen.”
Sterkenburg: “Aanvankelijk liep hij na zijn bekering eind 2010 nog rond in shirts waarop stond ‘Smile, it’s sunna’ (Glimlach, het is een islamitische verplichting) en ging hij bidden in de Turkse moskee in Raalte. Daar wordt gemengd gebeden en hing in de bijbehorende biljartzaal een afbeelding van koningin Beatrix. Maar Victor verruilde zijn T-shirt al gauw voor islamitische gewaden, liet een baard staan en bekritiseerde zijn omgeving vaak op hun niet-islamitische leefwijze”
“Victor sloot zich in de zomer van 2012 aan bij een groep jongens uit de Den Haag, waarover je meer in de Elsevier kan lezen. Daar zaten ook zo’n twintig Syriëgangers uit Zoetermeer en Delft bij, die in februari 2013 zijn vertrokken,” stelt Sterkenburg.“Er is wel eens gezegd dat Victor is geronseld, maar ik denk dat het een hele bewuste keuze is geweest om daarheen te gaan. Dat hij er niet met iedereen over sprak, wil niet zeggen dat hij er niet mee bezig was. Er zijn inmiddels ook alweer jongens teruggekeerd, ook uit zijn “eenheid”. Als hij er echt tegen zijn zin zat, dan was hij toch gewoon mee teruggekomen?”
Sterkenburg: “Overigens heeft Victor zelfs vlak voor vertrek nog een huis, baan en echtgenote aangeboden gekregen, maar het allemaal afgeslagen omdat hij liever in Syrië wilde vechten. Hij zegt daar gelukkig te zijn, en zijn vrienden verwachten hem niet terug. Het is ook niet alsof de kogels continu om z’n oren vliegen. Hij doet nu grensbewaking bij het aan Al Qaida-gelieerde Jabhat al-Nusra, maar op vrije dagen doen ze hetzelfde als wat wij hier doen: voetballen, samen in de stad een broodje eten, et cetera.”
Het verhaal in Elsevier kun je hier kopen.
Meer foto's