Ik was bienoa uut de auto estapt öm hem te vroang wie of d’r hier een blind peard was en of meneartje met zien kleine klotenhundie an het touw soms dree kear achter mekare ezakt was vöar zien theorie-examen.
Mar ik had vrouw en wichter bie mie, dus bleef ik rustig zitten. Gelukkig mar. Niet vöar hem mar vöar mie. Want hij kon dan wel zo’n lullig kötteltie an de riem he’mm, hijzelf was toch gauw 1.90 meter en het leek mie det hij de weg noar de sportschoele better wus dan ikke.
As een echte held op sökken heb ik toen bedacht det ik in dit stukkie mien gram wel zolle halen. Nou menear: ie haa’n doar op det kruuspunt hillemoal gin vöarrang. De vöarrangsregel geldt allenig mar vöar bestuurders. Ie bent wandelaar en een wandelaar is een weggebruker, een verkearsdeelnemer. Mar gin bestuurder!
Met terugwerkende kracht zie ik hem op det kruuspunt stoane, det ik hem det uutleg en det hij dan zeg: “Huh?” En det ik dan zegge: “ Jaha, det wus ie niet he? Met det mormelhundtie van oe an det touw!”
De vöarrangsregel geldt niet vöar voetgangers. Ik vroag mie of, hoe ik det tussen de oaren kriege van de goegemeente. Better lik mie die regel an te passen. Töt dan, stop ik in het vervolg gewoon.
Denne van Knöldert