“En doarbie, ik zolle oe niet dörm uut te lachen, anders stiet het van de wekke in de kraante.”
Ik ben d’r nog onzeker van. Brillen passen is een ongemakkelijke bezigheid. Nem die monturen van teengswoardig. Die dikke, zwoare monturen, die draang ik veartig joar terugge al. Mar ie kunt in de brillenwinkel niet zeng die ie ze lillijk vindt. Iederiene hef zo’n brille op. Inclusief de vriendelijke mevrouw., die bie het vöarige montuur zei det de brille te klein vöar mie was, en zie waarschijnlijk dach det ik de kop te dikke hebbe.
Handig bedacht, die mode van dikke monturen. Over een joar zut iederiene de malligheid d’r van in, en dan mut ze ollemoal wear wat aans.
Onzeker, ik ben nie de ienigen die det d’r van wördt. D’r leup d’r iene de winkel uut die net iets neejs op de neuse had e kreeng. Haar glimlach was d’r niet iene van trots, zoas ie kunt hebben as ie een prachtig collier ekocht hebt. Nee, zie had een wat beschaamde lach van iene die met een fopneuze de stroate op mut.
En dan al die spiegels in de zake. Ie ziet niet allenig oezelf met brille. In de spiegel zie ie via een andere spiegel ok oe eigenste achterkante, die foekbroek öm oe konte en het hoar det ie an de acherkante niet goed ekamd hebt. Ik loop ok de hele tied mien prominent anwezige boek in te hoalen. En met het passen van de brille zie ik det ik van al die ervaringen ok nog een rooie kop kriege ok.
…Nee, nee, ik lache oe niet uut. Ik zie doar verderop iemand die ik kenne… Mar wat dut zo’n iene dan bie de brillenboer as e iemand achter in de winkel herkent? Dan heb ie toch gin brille neugid? Ik geleuve d’r niks van.
“Nee, doe mie disse brille ok mar niet, die stiet mie niet zo goed.”
Denne van Knöldert