Van huus noar station goa ik allenig mar oaver fietspad. En doarbie, iederiene lig nog te sloapen. Ik vulen mie veilig zat.
Det was dit weekend wel anders. Ik had de mooi-wear-zundag an egrepen vöar een prachtige wielrentocht döar de ömgeving. D’r waren mear mensen op det idee ekommen. Bie thuuskomst had ik de kop lentebroen, de biene vol melkzuur en mien gedachten bie al die gevoarlijke wegsituaties die ie as wielrenner met maakt.
Verstoa mie goed: die ie as wielrenner met maakt, niet veroarzaakt.
Nem het echtpaar op de elektrische fietse. Ik schat in det ze al wel zestig joar etrouwd bent en zo niet, dan kunt ze better mar snel met de vöarbereiding beginn. Ruum baan vleung ze oaver de weg. Mar met windkracht 4-5 in de rugge gingen mien moat en ikke toch nog harder en mos d’r dus in ehaald wönn. As wielrenner bel ik dan netties. En nog een kear. En dan nog ‘ns. Ie ziet dan een vast ritueel. De vrouw stoot de man an en zeg: “höaren ie det ok?”
“Wat?”
“Een belle of zo?”
De man friemelt dan wat an zien gehöarapparaat en zeg: “ja, d’r is wel wat.” Dan kik e ömme, zut ons en zeg: “Zus, fietsers achter ons. Ik goa eam achter oe fietsen.”
Of det stel det de hundties van Fortuyn bliekbaar oaver nam. Net as het vroggere baassie keffen die beessies wat wild en zinloos in het rond en lustern noar niks of niemand. Ok niet noar het vrouwtje met de riem in de handen. ‘Honden aan de lijn’ had het meanse niet ezene. Dus det werd nog een halsbrekkende toer die beide Pimmetjes van het fietspad te krieng, vöar wie d’r oaver hen zollen vlieng. Döar vol in de remme te goan, redden ik de situatie. ’t Meanse wönn kwoad ömdet ik niet ‘goedemiddag ‘terug zeije…
De meeste bibbers kreeg ik van het kind det kort vöar mie vanuut de berm het fietspad opvleug, woarbie twee olders op ofstand commando’s stunn te drillen wat het jochie wel en niet mos doene.
Het is det wielrenners zo alert oaver de weg roast, anders geböaren d’r nog völle mear ongevallen.
Denne van Knöldert